Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Μπορείς να ζήσεις έναν έρωτα χωρίς να τον αγγίξεις; Μπορείς να στέκεσαι στο κατώφλι της αβύσσου και πάλι να αισθάνεσαι ασφαλής; Μπορείς να ζήσεις έναν έρωτα όπου το βήμα σου να είναι στο κενό και να μαθαίνεις να πετάς; Έναν έρωτα που η αγκαλιά του είναι αγκάθι από τριανταφυλλιά, που όσο και εάν ευωδιάζει άνοιξη, εκείνο σε ματώνει;
Μπορείς να ζήσεις έναν έρωτα που το φιλί του δεν θα σε ξεδιψά, που ενώ προσδοκάς να έχει τη γεύση του νέκταρ των λουλουδιών, εκείνο έχει την γεύση της χολής; Μπορείς να ζήσεις έναν έρωτα, που με τα μάτια κλειστά ταξιδεύεις στον παράδεισο και όταν τ’ ανοίγεις βρίσκεσαι στην κόλαση, έναν έρωτα που πυρωμένα τα κορμιά ακουμπάνε αλλά οι ψυχές δεν αγγίζονται;
Μπορείς να ζήσεις έναν έρωτα, που δεν βροντοφωνάζει το σ΄αγαπώ και το κρατάει αμπαρωμένο σε απύθμενο πηγάδι, έναν έρωτα που η στιγμή της ένωσης των κορμιών αντί να χαϊδεύει τρυφερά την ψυχή σου, την ρίχνει στα τάρταρα.
Μπορείς να ζήσεις έναν έρωτα σχοινοβάτη ισορροπώντας σε τεντωμένο σχοινί, έναν έρωτα κρυσταλλένιο τόσο όμορφο όσο και επικίνδυνο όταν σπάνε τα κομμάτια του; Μπορείς να ζήσεις τον έρωτα της λογικής, αλλά τι αξία θα έχει αν δεν ζήσεις τον έρωτα της απόλυτης παράνοιας;
