Γράφει η Χρύσα Παπανικολάου / never stop dreaming
“Έλα μωρέ, δε σε φοβάμαι εσένα. Αντέχεις.”
Σίγουρα όλοι έχουμε ακούσει αυτή την φράση ή και την έχουμε πει σε κάποιον. Αναρωτηθήκαμε ποτέ τι έχει περάσει στην ζωή του αυτό το άτομο; Νομίζω πως ελάχιστοι, έχουμε ψάξει το τι κρύβει μέσα του.
Τους έχουμε στο μυαλό μας ότι είναι σκληροί, ότι δεν έχουν ψυχή να κλάψουν. Ότι δεν δίνουν αγκαλιές και δεν τις αναζητούν. Ότι δεν έχουν συναισθήματα και ίχνος ζεστασιάς. Ότι έχουν προσδοκίες και ψυχρή λογική μόνο.
Τους βλέπεις να περπατούν αγέρωχοι, σα να μη τους νοιάζει ο άλλος δίπλα τους. Νιώθεις ότι τους είναι αδύνατο να χαμογελάσουν. Ότι αν τους ζητήσεις συμπόνια δε θα σου την δώσουν, γιατί θα το θεωρήσουν δειλία. Τους βλέπεις και νομίζεις πως αυτοί δεν επιτρέπουν σε κανέναν και πόσο μάλλον στον εαυτό τους να πέσει. Πόσο λάθος…
Αυτοί οι άνθρωποι είναι που έπεσαν στην ζωή τους ατέλειωτες φορές, αλλά έβαλαν στοίχημα με τον εαυτό τους ότι θα ξανασηκωθούν και θα παλέψουν. Και σε εκείνες τις ψυχοφθόρες και δύσκολες στιγμές, αποζητούσαν μία αγκαλιά να χωθούνε μέσα και να νιώσουν ζεστασιά.
Είναι αυτοί που θα τρέξουν να σε βοηθήσουν σε κάθε σου πρόβλημα, παραμερίζοντας τα δικά τους. Που όταν κάτσεις στην ίδια παρέα μαζί τους, θα σε ακούσουν και σε σεβαστούν και το χαμόγελο τους θα σε γεμίσει ζεστασιά και συμπόνια. Αυτοί οι άνθρωποι είναι που θα σου σώσουν το χέρι τους για να σε βοηθήσουν να “σηκωθείς”.
Οι δυνατοί άνθρωποι έχουν πέσει, έχουν σηκωθεί κι έχουν μετρήσει τις ατέλειωτες πληγές τους. Γι΄ αυτό και τους βλέπεις πλέον να λυγίζουν, αλλά δεν σπάνε ποτέ…
