Γράφει η Χρύσα Παπανικολάου / never stop dreaming
Κανένας, μα κανένας δεν είναι τέλειος, χωρίς κανένα απολύτως ελάττωμα κι αδυναμία. Άλλωστε είναι οι ατέλειές μας, που μας κάνουν τελικά να είμαστε πραγματικά μοναδικοί.
Υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι που παλεύουν συνεχώς να πλησιάσουν όσο το δυνατόν το άριστο, το απόλυτο δεκάρι, να αγγίξουν έστω για μια στιγμή την τελειότητα κι ύστερα ας τους ξεγλιστρήσει και πάλι.
Γιατί απ’ τη μια μεριά όταν προσπαθείς ασταμάτητα για το καλύτερο, όταν δεν επαναπαύεσαι και βρίσκεσαι να πιέζεις τον εαυτό σου να κάνει την υπέρβαση, να πάει ένα βήμα μπροστά, στο τέλος φτάνεις να το καταφέρνεις. Κάνεις δεν μπόρεσε να αγγίξει το εκατό τοις εκατό των δυνατοτήτων του με το να μένει στάσιμος κι εφησυχασμένος πιστεύοντας πως έχει δώσει όλα όσα είχε, θεωρώντας ότι δεν του έχει μείνει τίποτα άλλο για να προσθέσει ή και να βελτιώσει.
Μόνο εκείνοι που θέλουν και προσπαθούν να εξελίσσονται, που ζητάνε τα περισσότερα, επιτυγχάνουν στο τέλος να κερδίζουν έστω τα πολλά.
Απ’ την άλλη πλευρά όμως, το να μην αισθάνεσαι σχεδόν ποτέ ικανοποιημένος με τον εαυτό σου, να πιστεύεις πως έχεις πάντα κάτι παραπάνω να δώσεις, δεν μπορεί παρά να είναι εξαντλητικό. Όσο λεπτομερώς κι αν δουλεύεις, κάθε φορά θα βρίσκεις μια μικρή σχεδόν αόρατη λεπτομέρεια, που εσύ όμως πιστεύεις ότι θα είχε κάνει τη διαφορά.
Είναι ψυχοφθόρο να σου ζητάς επανειλημμένα να πηγαίνεις μπροστά χωρίς να σου επιτρέπεις ούτε ένα διάλειμμα για να πάρεις μια ανάσα και να ανασυντάξεις τις δυνάμεις σου. Είναι δύσκολο να είσαι ο αυστηρότερος κριτής σου, να έχεις πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου αυτή τη φωνούλα να σου επισημαίνει ότι υπάρχει και καλύτερο.
Δεν σου αφήνει χρόνο να χαρείς και να απολαύσεις τίποτα απ’ όλα αυτά που έχεις πετύχει….και αρχίζεις και βάζεις στόχους και σκέφτεσαι πως θα τους πετύχεις αυτούς, φτάνοντας ακόμα πιο ψηλά. Το ζήτημα είναι όμως, πως αργά ή γρήγορα θα αρχίσουν και οι υπόλοιποι να έχουν αυτές τις απαιτήσεις από σένα. Περιμένοντας να είσαι πάντα αλάνθαστος και τέλειος….ένας φαύλος κύκλος που οι άλλοι ζητάνε ένα κι εσύ καταλήγεις να δίνεις δέκα.
Στο τέλος, όλο αυτό θα καταλήξει στην τρέλα ή στην υπερκόπωση, χωρίς να σου δίνει το αίσθημα της ικανοποίησης, να νιώθεις κενός από ευχαρίστηση και να καταλήξεις να γίνεις «μηχανή» με σκοπό το άψογο αποτέλεσμα.
Το μόνο που θα πρέπει να βάλεις στο μυαλό σου είναι πως απλά θα πρέπει να δίνεις μόνο τον καλύτερο εαυτό σου και κάποιες φορές ας μην είναι αρκετό. Άσε στην άκρη την τελειότητα, γιατί κανείς δεν είναι τέλειος!