Γράφει η Χρύσα Παπανικολάου / never stop dreaming
Γνωρίζω ότι δεν είμαι το αρμόδιο άτομο να γράψω και πόσο μάλλον να δώσω συμβουλές γι’ αυτό το θέμα. Άλλα στην ουσία θα σας μεταφέρω τα βιώματα μου μ΄ αυτούς τους ανθρώπους….που για μένα είναι ήρωες κάθε μέρα και δεν φοβούνται να πούνε την λέξη “καρκίνος”. Οι περισσότεροι από εμάς φοβόμαστε να ξεστομίσουμε την λέξη “καρκίνος” και την αντικαθιστούμε ως “η κακιά αρρώστια”, “η επάρατη νόσος”, ” ο λύκος” κι άλλες τόσες λέξεις ή φράσεις.
Λογικό είναι ότι χάνεται η γη κάτω από τα πόδια σου όταν στο άκουσμα πως ένας δικός σου άνθρωπος, διαγνώστηκε με καρκίνο. Σκέψου πως ακούγεται αυτό στα αυτιά του ίδιου του ασθενή! Αλλάζει ο κόσμος και η ζωή όλων….του ασθενή, της οικογένειας, του οικογενειακού και φιλικού περιβάλλοντος.
Για να μην πολυλογώ….ξεκινάει ένας αγώνας δρόμου, ένας μαραθώνιος για να το παλέψεις όλο αυτό. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο, αλλά παράλληλα συνοδοιπόροι και αγωνιστές. Δε μπορώ να μπω καθαρά στην ψυχολογία του καρκινοπαθή, μπορώ να μεταφέρω όμως το πόσο δυνατοί είναι. Το μόνο που μπορώ να συμβουλέψω στον περίγυρο τους είναι ότι χρειάζονται την ψυχολογική υποστήριξη που χρειάζονται, την αγάπη, την φροντίδα και την συμπόνια.
Αυτοί οι «ήρωες» δε χρειάζεται μόνο να ακούνε πως θα είσαι εκεί ότι κι αν χρειαστούνε, αλλά πρέπει να το αποδεικνύεις με τις πράξεις σου. Δεν θέλουν να νιώσουν τον οίκτο σου, αλλά την παρέα σου και την αγάπη σου. Δεν χρειάζεται να τους πεις πως είναι δύσκολο και ξέρεις τι περνάνε, γιατί δεν ξέρεις το τι γίνεται και πως παλεύει το κορμί του, το μυαλό και η καρδιά του.
Πιστεύω πως δεν χρειάζεται να επεκταθώ άλλο πάνω σ’ αυτό το θέμα….γιατί μεταφέρω απλά ένα βίωμα κι αν μου επιτρέπεται, μία συμβουλή. Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους για την αγωνιστικότητα τους, την αξιοπρέπεια και το ήθος τους. Και να ευχηθώ να βρεθεί το σωτήριο φάρμακο. Για όλους αυτούς τους ΗΡΩΕΣ της «διπλανής» πόρτας.