Γράφει η Κρυσταλένια Αμπρέου-Τσιτσιρίκου / Fairy Tales do exist!
Οι σχέσεις κοριτσάκι μου, έλεγε η γιαγιά μου ενώ φρόντιζε τον κήπο της, είναι σαν τα λουλούδια. Θέλουν φροντίδα, θέλουν προσοχή, θέλουν αγάπη… Αλλιώς μαραίνονται… Να γλυκομιλάς, να γλυκοφιλάς, να γλυκοκοιτάς… Μη τσιγκουνεύεσαι το χαμόγελό σου! Οι σχέσεις, όπως και τα λουλούδια, τη νιώθουν την αγάπη κι ανθίζουν πιότερο, τη νιώθουν την αμέλεια και μαραίνονται ταχύτερα.
Οι σπόροι
Η μέρα μας ξεκινά νωρίς το πρωί. Αγχωτική, πιεστική, έντονη! Όλα να γίνουν γρήγορα, να κάνουμε αυτό – να κάνουμε κι εκείνο, να πάμε εδώ – να πάμε κι εκεί… Ε, μια στιγμή! Κάτι ξεχάσαμε! Α ναι!
Να χαμογελάσουμε στον άνθρωπό μας… Να του δώσουμε ένα γλυκό βλέμμα, ένα ζεστό φιλί! Να φυτέψουμε τον πρώτο σπόρο της μέρας για να μη χαθεί η σχέση μέσα στη δίνη της τρελής μας καθημερινότητας! Αυτή η μικρούλα στιγμή που συχνά λησμονούμε, είναι το πολύτιμο καταφύγιό μας μέχρι να φτάσει ξανά η στιγμή που θα επιστρέψουμε στη φωλιά μας. Θα δώσει μια άξαφνη σπίθα χαράς και στους δυο, κι αυτή η ανάμνηση ασυναίσθητα θα μας γαληνεύει σε όλη τη συνέχεια που ακολουθεί! Μια στιγμή που κρατά μερικά δευτερόλεπτα, αρκεί όμως για να ζεστάνει την καρδιά μας και να αρχίσει η μέρα μας ευχάριστα!
Τα μπουμπούκια
Η μέρα τρέχει, μαζί της κι εμείς, και οι υποχρεώσεις μας, και οι στόχοι μας. Κόσμος, κίνηση, συναντήσεις, φωνές. Μα πάλι κάτι μας διαφεύγει… Α ναι!
Να σκεφτούμε τον άνθρωπό μας! Κάποια στιγμή θα προκύψουν 3 λεπτά… 3 μόνο λεπτά… Ένα τηλεφώνημα ‘’Τι κάνεις; Σε σκέφτομαι… Καλή συνέχεια στη μέρα σου!’’ Ανταλλάξαμε τη βασική πληροφορία: Σκεφτόμαστε ο ένας τον άλλον, λείπει ο ένας στον άλλον. 3 μόλις λεπτά που έκαναν δυο ανθρώπους να κρυφοχαμογελάσουμε πίσω από την οθόνη του υπολογιστή μας, και να επιστρέψουμε με νέα ορμή πίσω στα αρχεία μας! Μικρά μπουμπουκάκια που μας κάνουν πιο θετικούς και πιο δυνατούς! Η επίγνωση ότι ο άνθρωπός μας – παρόλες τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζει – μας σκέφτεται και μας αγαπά, μας δίνει ώθηση και μας δυναμώνει να συνεχίσουμε!
Τα άνθη
Και οι δείκτες συνεχίζουν να γυρίζουν και η μέρα προχωρά, και κάποτε έρχεται πια η στιγμή της επιστροφής στο σπίτι… Δυο άνθρωποι κουρασμένοι, απορροφημένοι ίσως κι από κάποιο ζήτημα της δουλειάς, γυρίζουμε στο σπίτι και πιθανά να θέλουμε απλώς να κοιμηθούμε. Μα είμαι βέβαιη πως πάλι κάτι ξεχνάμε… Α ναι!
Να αγκαλιάσουμε τον άνθρωπό μας! Να ενδιαφερθούμε για τη μέρα του, να μοιραστούμε μαζί του τη δική μας, να επικοινωνήσουμε τα κρυφά μας όνειρα, να συζητήσουμε σχέδια για το μέλλον, ακόμη και κάποιο αστείο περιστατικό ή κάποιο κουτσομπολιό απ’το γραφείο… Ή και τίποτε από όλα αυτά, απλώς να απολαύσουμε αγκαλιά την ήρεμη σιωπή… Μια σιωπή επικοινωνίας, όχι αποξένωσης. Μια σιωπή μου μιλάει κι αφηγείται πόσο ευτυχισμένοι νιώθουμε και οι δυο που γυρίσαμε στη φωλιά μας, πόσο μας ξεκουράζει να ακούμε ο ένας τον παλμό της καρδιάς του άλλου, πόσο όμορφο είναι να γνωρίζουμε ότι σε λίγο θα βυθιστούμε στον ύπνο χαμένος ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Μια τόση δα στιγμή που κάνει τον κόσμο γύρω μας να ανθίζει με τα πιο ζωηρά χρώματα!
Τα αποξηραμένα πέταλα
Δεν υπάρχει ομορφότερο αρωματικό χώρου από αποξηραμένα ροδοπέταλα… Τα τοποθετούμε και πάνω σε ένα σώμα θέρμανσης και κατακλύζει το χώρο το μεθυστικό άρωμα των λουλουδιών! Ταξιδεύει όλες τις αισθήσεις και χαλαρώνει το πνεύμα, ξεκουράζει το μυαλό…
Αυτή ακριβώς την αίσθηση μας δίνουν οι αγκαλιές πριν τον ύπνο! Ας μην είναι η τηλεόραση, η εφημερίδα ή το κινητό η τελευταία μας εικόνα πριν κοιμηθούμε… Ας είναι ο άνθρωπός μας, το βλέμμα του που γεμάτο αγάπη θα μας κοιτάξει, το χέρι του που απαλά θα μας χαϊδέψει τα μαλλιά ψιθυρίζοντας γλυκά ‘’Καληνύχτα αγάπη μου’’, κι ας τον ξεπροβοδίσουμε κι εμείς έτσι στα όνειρά του, με ένα χαμόγελο που θα ταξιδέψει από τα χείλη στα μάτια, στα χέρια και στο φιλί μας!