Γράφει ο Ηλίας Τάσκου / δημοσιογράφος / iliasamfipoli@gmail
Ένα από τα πλέον ταλαντούχα πλάσματα του καλλιτεχνικού χώρου υπήρξε η Κική (κατά κόσμον Αγγελική) Διόγου. Ιδιαίτερα αγαπητή από τις εμφανίσεις στη τηλεόραση αλλά και με μια πλούσια καριέρα στο θέατρο, τον κινηματογράφο και το τραγούδι δεν έγινε ποτέ «κορίτσι για εξώφυλλο» ή λαϊκό ίνδαλμα. Ωστόσο κατάφερε να διατηρεί σταθερά τη θέση της στην εκτίμηση του κοινού με μια ζωή γεμάτη από καλλιτεχνική δράση,με σπουδαίες συνεργασίες, επιτυχίες αλλά και αποτυχίες…Ποια είναι όμως η Κική Διόγου; Το κορίτσι της τηλεοπτικής «Γειτονιάς»;
Γεννημένη στην Αθήνα, σπούδασε στη Δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, όπου και διδάχτηκε την υποκριτική από σπουδαίους θεατρίνους. Ανάμεσα τους οι: Κατίνα Παξινού και ο Βασίλης Διαμαντόπουλος. Δάσκαλος της υπήρξε και ο θεατρικός σκηνοθέτης, μεταφραστής, και θεωρητικός του θεάτρου Αλέξης Σολομός. Η πρώτη επαγγελματική της εμφάνιση στο σανίδι έγινε το 1960, στο Εθνικό θέατρο με το έργο «Τα λάθη μιας νύχτας» του Όλιβερ Γκόλντσμιθ. Η νεαρή ηθοποιός εμφανίζεται δίπλα στην Αντιγόνη Βλάκου, το Νίκο Τζόγια και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ αποσπώντας καλές κριτικές. Θ΄ακολουθήσουν: «Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας»(1961), «Ιντερμέτζο»(1963) και «Το όνειρο»(1963). Σε αυτές τις παραστάσεις θα έχει την ευκαιρία να βρεθεί επί σκηνής με την Κατίνα Παξινού, τη Βάσω Μανωλίδου, τον Πέτρο Φυσσούν και άλλους σπουδαίους. Τα καλοκαίρια της ίδιας χρονικής περιόδου(1960 – 65) κάνει εμφανίσεις και στην Επίδαυρο και το Ηρώδειο.
Το επόμενο καλλιτεχνικό της βήμα την βρίσκει στο θίασο της Τζένης Καρέζη, όπου και αντικαθιστά τη Λίλη Παπαγιάννη στην κωμωδία της Τζην Κερ «Μαίρη – Μαίρη» με σκηνοθέτη τον σπουδαίο Μιχάλη Μπούχλη. Με την Καρέζη θα συνεργαστεί ξανά το 1969 στη θρυλική παράσταση «Το κορίτσι της καμπίνας 15». Θα έχουν προηγηθεί συνεργασίες με τους Κώστα Χατζηχρήστο, Γεωργία Βασιλειάδου και Βασίλη Αυλωνίτη, αλλά και μια περιοδεία με πολυπληθή θίασο σε πόλεις της τότε Δυτικής Γερμανίας για τους εκεί Έλληνες μετανάστες.
Ο κινηματογράφος μπήκε στη ζωή της το 1960, σχεδόν ταυτόχρονα με το θέατρο, με τις ταινίες «Στην Κύπρο άρχισε η αγάπη μας» και «Κασσιανή» του Ηλία Παρασκευά. Το 1967 πρωταγωνιστεί στο κοινωνικό δράμα «Τρούμπα 67» του Γρηγόρη Γρηγορίου, μια ταινία που έκανε καριέρα και με τον τίτλο «Αμαρτωλές γυναίκες στην Τρούμπα». Το 1970 κάνει ένα πέρασμα από το εξαιρετικό φιλμ του Γιάννη Δαλιανίδη «Οι Αμαρτωλοί» και το 1977 την βλέπουμε στη τελευταία παραγωγή της Φίνος Φιλμ «Ο κυρ Γιώργης εκπαιδεύεται» (κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού έργου “Ο Μπαμπάς Εκπαιδεύεται”).
Το 1970 η Κική Διόγου, αφήνει προσωρινά την υποκριτική και αρχίζει να ασχολείται με το τραγούδι, ερασιτεχνικά στην αρχή και επαγγελματικά πολύ σύντομα. Είναι από τις ελάχιστες θεατρίνες που διαθέτει μια σπουδαία φωνή, η οποία στην αρχή την στέγασε σε διάφορες μπουάτ της Πλάκας ενώ για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα βρέθηκε στο εξωτερικό όπου και τραγουδούσε στο Carnegie Hall της Νέας Υόρκης. Σπουδαίες στιγμές που πάντα θυμάται με νοσταλγία τόσο η ίδια όσο και εκείνοι που είχαν την τύχη να την απολαύσουν.
Μεγάλο κεφάλαιο στην καλλιτεχνική της πορεία κρατά και η τηλεόραση. Η συμμετοχή της στη σειρά του Πέτρου Λεωκράτη, «Η Γειτονιά μας» με κείμενα του Κώστα Πρετεντέρη, της χαρίζουν τρομακτική δημοτικότητα σε κάθε γωνία της Ελλάδας, όπως άλλωστε και σε όλους τους ηθοποιούς που συμμετέχουν στη σειρά. Η Κική κρατά το ρόλο της Θάλειας της μοδίστρας τη χρονική περίοδο 1976 – 77, οπότε το θρυλικό σίριαλ «έριξε» τίτλους τέλους. Για την ιστορία να σημειώσουμε ότι το στόρι της «Γειτονιάς» είχε γραφτεί αρχικά από τον Κώστα Πρετεντέρη για τον κινηματογράφο, καθώς όμως είχε ξεκινήσει, η περίοδος εμπορικής κάμψης του Ελληνικού κινηματογράφου αποφασίστηκε “Η γειτονιά μας” να γυριστεί σαν τηλεοπτική σειρά.
Στα χρόνια που ακολουθούν η Κική Διόγου συνεχίζει την ενασχόληση της με τη τηλεόραση. Ο ρόλος της Ευτέρπης στο «Μεθοριακό σταθμό» και η εμφάνιση της σε μια από τις πλέον αξιόλογες σειρές της ΥΕΝΕΔ, το «Ζητιάνο» αποτελούν σταθμούς στην καριέρα της. Θα ακολουθήσουν οι σειρές: «Το δίχτυ» (1983,ΕΡΤ 2), «Μαρία Δημάδη» (1987,ΕΡΤ2), «Δίψα» (1990,MEGA) και άλλες.
Όλα αυτά τα χρόνια συνεχίζει να υπηρετεί την υποκριτική και στο σανίδι με αυστηρές επιλογές των ρόλων που ερνηνεύει. Χωρίς να γίνει ποτέ είδωλο ή σταρ στο ρευστό κόσμο του θεάματος, δεν ταύτισε την ανθρώπινη και καλλιτεχνική ύπαρξη της με κατασκευασμένους «μύθους». Κατάφερε να κρατήσει την προσωπική της ζωή μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας απασχολώντας το κοινό μόνο με τη δουλειά της, παίζοντας ρόλους σημαντικούς, δύσκολους, διαφορετικούς.
Ως μέλος του Σ.Ε.Η. ανέπτυξε συνδικαλιστική δραστηριότητα. Συμμετείχε επανειλημμένα στις εκλογές του Σωματείου (ψηφοδέλτιο Δημοκρατικής Ενότητας Ηθοποιών) και υπήρξε εκπρόσωπος (αναπληρωματικό μέλος) στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος-Ακροάματος.
