Γράφει η Ηρώ Παπαδάκη / δικηγόρος
Μιλάω με καινούρια φίλη και της λέω για κάτι που γίνεται και με στενοχωρεί. Τυχαίνει -χωρίς να το γνωρίζει- να το κάνει και αυτή. Δεν της ζητάω τίποτα. Δεν υπήρχε περίπτωση να της ζητήσω τίποτα. Την επόμενη μέρα παρατηρώ ότι δεν ξανασυμβαίνει. Δεν δίνω μεγάλη σημασία και το αποδίδω σε τυχαίο γεγονός. Την δεύτερη μέρα πάλι απέχει. Την τρίτη το ίδιο, την τέταρτη, την πέμπτη. Περνάει μια εβδομάδα, νομίζω, για να αρχίσω να σκέφτομαι ότι μόνο τυχαίο γεγονός δεν είναι.
Όταν μιλήσαμε ξανά λοιπόν δεν κρατήθηκα και της είπα αν μπορούσα να την ρωτήσω κάτι. Χαμογέλασε. Της λέω “κατάλαβες;”. Και μου απαντάει όλο συστολή “ξέρω για τι πράγμα μιλάς. Να ξέρεις ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ξανακάνω κάτι που ενώ για μένα δεν σήμαινε τίποτα εσένα σε στενοχωρούσε”. Κι επιβεβαιώθηκα.
Με την κοπέλα αυτή -όπως προείπα- γνωριστήκαμε πρόσφατα, δεν ανήκε δηλαδή στον πυρήνα των πολύχρονων φίλων, που ξέρουν πλέον πολύ καλά τι σε κάνει χαρούμενη, τι σε στενοχωρεί, τι σε εκνευρίζει, τι αγαπάς ή τι αντιπαθείς, που ξέρουν την ψυχοσύνθεση σου και μοιράζονται την κοσμοθεωρία σου. Κι όμως με ένιωσε.
Η επιστήμη αυτό το λέει υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη, νομίζω. Εγώ που δεν εχω σπουδάσει ψυχολογία θα το πω απλά ευαισθησία.