Γράφει η Χρύσα Παπανικολάου / never stop dreaming
Όλοι το ζήσαμε κάποια στιγμή, καταρρεύσαμε από το “βάρος”, αφήσαμε εκείνο το απροσδιόριστο αίσθημα ανησυχίας να μας κυριέψει. Γρατσούνισε και μάτωσε τα σωθικά μας. Ένιωσες ανήμπορος ν’ αντιδράσεις, δεν αντιστάθηκες, το άφησες να σε κυριέψει, να σε καταπιεί.
Κουράστηκες από την πάλη σου με την καθημερινότητα, δεν είχες διάθεση να καταβάλλεις προσπάθεια να ισορροπήσεις κι ο πόνος ήρθε και σε χτύπησε κατάστηθα με μανία, με όλη του την ορμή, να προσπαθεί να φτάσει στα σωθικά σου. Μέτρησες τις ανάσες, που ίσα ίσα κατάφερναν να βγούνε από το στόμα σου κι ο πόνος έφερνε δάκρυα στα μάτια σου.
Άφησες τον πόνο να κυλήσει σαν μια δυνατή ουσία στο αίμα σου και μούδιασες στο πέρασμα του. Κυκλοφόρησε ανενόχλητος από τη μία άκρη του κορμιού σου στην άλλη και σε γέμισε φόβο. Τον ένιωσες να σφίγγει την καρδιά σου, να μπαίνει σε κάθε σκέψη σου, να αποδυναμώνει το σώμα σου, να κατατρώει την ηρεμία σου, το μυαλό σου και λύγισες.
Έπεσες στο έδαφος χωρίς να νοιαστείς για τις καινούργιες πληγές στο σώμα σου. Μονάχα της ψυχής σου οι παλιές πληγές σ’ έκαιγαν. Έγιναν εικόνες που πέρασαν από μπροστά σου και σε γύρισαν σ’ εκείνους τους καταχωνιασμένους στο πίσω μέρος του μυαλού σου πόνους, που θα ορκιζόσουν πως είχες σχεδόν ξεχάσει.
Έσφιξες τις γροθιές σου μέχρι που τα νύχια έσκισαν τη σάρκα σου. Ρίχτηκες με μανία στις λάσπες μήπως κατορθώσεις να κρύψεις τον πόνο σου, προσπαθώντας να καλύψεις τα σημάδια της σακατεμένης ψυχής σου. Φοβήθηκες την ανασφάλεια, ένιωσες ευάλωτος κι ευχήθηκες χίλιες φορές να περάσει ο πόνος. Έπιασες τον εαυτό σου να παρακαλάς μέχρι και τον Θεό να σε γλιτώσει από αυτό το μαρτύριο.
Ντρέπεσαι που παραδόθηκες στο συναίσθημα, ταράζεσαι κάθε φορά που αντικρίζεις την εικόνα σου στον καθρέφτη. Δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου. Δεν θέλεις ν’ αποδεχτείς τη δύναμη του πόνου που μπορεί να προκαλέσει μια κατάσταση που δεν εξαρτάται από εσένα. Αρνείσαι να παραδεχτείς πως εσύ ο δυνατός, ο έξυπνος, ο προσεκτικός τελικά πληγώθηκες.
Όμως ο πόνος είναι χρήσιμος παρόλο που δεν μπορείς πάντα να το καταλάβεις. Είναι ο δάσκαλος που σου μαθαίνει πως δεν θεραπεύονται όλα με μια αγκαλιά, ένα συγνώμη, ένα θα επανορθώσω. Είναι εκείνος που σου δείχνει πως δεν υπάρχει δρόμος με κατακτήσεις που δεν μετρά παράλληλα απώλειες.
Ο πόνος είναι η απόδειξη πως ζεις με πόθους που δεν μπορείς να έχεις, προσδοκίες που είχες αλλά έχασες ή επιθυμίες που ονειρεύεσαι να ζήσεις. Είναι ο αντίκτυπος των λάθος επιλογών σου ή των ευκαιριών που έδωσες και πήγαν χαμένες. Κι όταν ο πόνος περάσει, σου αποδεικνύει πως πραγματικά ενδιαφέρουσα είναι η ζωή, που βιώνει όλα τα συναισθήματα, είναι η ζωή που φλερτάρει και με τις δυο όψεις της.