Γράφει η Χρύσα Παπανικολάου / never stop dreaming
N’ αγαπάς ανθρώπους που κρύβουν μέσα τους το φως, ανθρώπους με ζεστό βλέμμα, που σε κάνουν να αισθάνεσαι οικειότητα, με διεισδυτική ματιά, που μπορούν να διαβάσουν κατευθείαν μέσα σου, με αληθινό χαμόγελο και παιχνιδιάρικο παιδικό βλέμμα, που δε ξέρεις ποτέ τι σκαρφίζεται.
Ν’ αγαπάς ανθρώπους που σε καταλαβαίνουν, χωρίς να χρειάζεται πάντα να μιλήσεις, που επικοινωνείτε με χαμόγελα, βλέμματα και σιωπές που βρίσκεις κομμάτια του εαυτού σου σε εκείνους, που αποτελούν ένα σταθερό σημείο αναφοράς και σου υπενθυμίζουν την ταυτότητα και τον προορισμό σου αντίθετα προς τα καθημερινά αποπροσανατολιστικά μηνύματα.
Ν’ αγαπάς ανθρώπους που σε εκτιμούν για αυτό που είσαι κι όχι γι’ αυτό που θέλουν να είσαι, όχι γι ’αυτό που θα έπρεπε να είσαι, όχι γι’ αυτό που ήσουν, ανθρώπους που σε αντιμετωπίζουν ως προτεραιότητα στη ζωή τους και όχι απλά ως μια δεύτερη επιλογή, που αγαπούν τις ατέλειές σου, δεν τις ανέχονται απλώς.
Ν’ αγαπάς ανθρώπους που εκφράζουν την αγάπη τους ή αν δεν το έχουν πολύ με το «σ’ αγαπώ», δε χάνουν ευκαιρία να αποδεικνύουν το ενδιαφέρον τους με πράξεις, ανθρώπους που δεν υπολογίζουν χιλιόμετρα για να είναι κοντά σου, που μπορείς να τους πάρεις τηλέφωνο ό,τι ώρα χρειαστείς γιατί «καμία» ώρα δε θεωρείται ακατάλληλη, που είναι ανοιχτοί σε ξαφνικές προτάσεις.
Ν’ αγαπάς ανθρώπους αισιόδοξους, που βλέπουν ευκαιρίες, όχι εμπόδια που πιστεύουν σε σένα πριν από σένα και σε βοηθούν να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου, που δε σταματούν να πιστεύουν στο καλό και το όμορφο που υπάρχει στον κόσμο, παρόλο που συχνά έρχονται αντιμέτωποι με το αντίθετο.
Ν’ αγαπάς ανθρώπους που αγαπούν τη ζωή και η λύπη τους είναι η δύναμη τους. Αυτούς που κοιτάζουν με μάτια αθώα και χωρίς δόλο, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Ανθρώπους που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Ν’ αγαπάς ανθρώπους που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και κυρίως για όσους αγαπούν. Αυτούς που δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια φωτογραφία, σε κάθε στιγμή.
Αν έχεις δίπλα σου τέτοιους ανθρώπους να τους αγαπάς και το κυριότερο να τους το λες και να τους το δείχνεις, επειδή έχουν περάσει πολλά και συνήθως δεν έχουν καταλάβει πόσο ξεχωριστοί και μοναδικοί είναι.