Γράφει η Χρυσάνθη Παλάζη / Δρ. Παιδαγωγικής
Τα κοινωνικά δίκτυα έχουν πολλά αδύνατα σημεία τα οποία ανακαλύπτεις στην πορεία της ενασχόλησης με αυτά. Έχουν πολλά ωστόσο θετικά, αν έχεις την ικανότητα να σταθείς ως παρατηρητής από μια απόσταση και να προβληματιστείς πάνω σε συμπεριφορές, αυθόρμητες αντιδράσεις και σκέψεις που διατυπώνονται αβίαστα, να βαθύνεις τη σκέψη σου σε κοινωνικά θέματα σου με βιωματική ανατροφοδότηση και όχι μόνο μέσω του επιστημονικού λόγου.
Δεν θα αρχίσω το γνωστό μου κήρυγμα περί κανόνων σωστής συμπεριφοράς στο Διαδίκτυο…Θα σταθώ σε μια ανθρώπινη εκδοχή των κοινωνικών ερεθισμάτων που προέρχονται από αυτά.
Κυκλοφόρησε το τελευταίο διάστημα και κοινοποιήθηκε πολλές φορές ένα κείμενο με τίτλο «Πόσο καιρό έχεις να νιώσεις όμορφη;” της κ. Τζώρτζια Βρεττού. Τα σχόλια που συνόδευαν αυτές τις αναρτήσεις με έκαναν να σκεφτώ πόσο στ’ αλήθεια ανάγκη έχουμε οι γυναίκες να νιώσουμε «όμορφες» μέσα από τα βλέμματα ή τα λόγια κάποιου ανθρώπου. Οι νέες γυναίκες που σχολίαζαν το κείμενο, επιδόθηκαν σε μία εκ βαθέως εξομολόγηση και ταύτιση με το περιεχόμενό του. Νέες μανούλες που είδαν τη ζωή τους να αλλάζει συγκλονιστικά με τον γάμο, την απόκτηση παιδιών και την αγωνιώδη προσπάθεια προσαρμογής σε ένα καινούριο κοινωνικό περιβάλλον, για το οποίο κανείς δεν τις είχε προϊδεάσει ή τουλάχιστον προετοιμάσει κατάλληλα.
Απαιτητικοί και πολυδιάστατοι οι νέοι ρόλοι και όταν η χρυσόσκονη από το γαμήλιο γεγονός εξανεμίζονται, μένουν και οι δύο σύντροφοι να αναρωτιούνται πως θα τους διαχειριστούν. Οι νέες γενιές δεν έχουν μεγαλώσει με το στερεότυπο του προορισμού για τις γυναίκες που ήταν να παντρευτούν, να αποκτήσουν ένα σύζυγο αποδεκτό για τις κοινωνικές προδιαγραφές της οικογένειάς τους και σύντομα να αποκτήσουν οικογένεια (ιδανικά το λιγότερο ένα αγόρι και ένα κορίτσι). Πολλές φορές αυτό το κοινωνικό μοντέλο, οδηγούσε σε μία κοινωνική κανονικότητα και στο όνομά του έχουν γίνει πολλοί «κατά συνθήκη» γάμοι.
Στην εποχή μας τα πράγματα έχουν σε μεγάλο βαθμό διαφοροποιηθεί. Η απόφαση για τις νέες γυναίκες προέρχεται μετά από ώριμη σκέψη, σε μεγαλύτερη ηλικία και όταν πια έχουν προηγηθεί σπουδές, μεταπτυχιακή εξειδίκευση, προσπάθειες εργασιακής απασχόλησης, κυνήγι καριέρας. Σε αυτή τη διαδρομή η νέα γυναίκα έμαθε να προσέχει τον εαυτό της, να τον περιποιείται, η μόδα και οι τάσεις της έγιναν πολλές φορές φετίχ και όπλα στην φαρέτρα της νέας γυναίκας, που γνωρίζει ότι η εμφάνιση είναι διαβατήριο αναγνωρισιμότητας και μέσω επίτευξης κοινωνικών και επαγγελματικών στόχων.
Εξάλλου αυτή η εικόνα της περιποιημένης γυναίκας προσελκύει και το άλλο φύλλο…ας μην γελιόμαστε. Αυτή την εικόνα ερωτεύονται οι άνδρες, αυτή τους ελκύει και στην προσπάθειά τους για κατάκτηση, αυτή κολακεύουν και ενισχύουν.
Τι γίνεται όμως όταν οι απαιτητικοί ρόλοι παραμερίσουν ή βάλλουν σε δεύτερη προτεραιότητα αυτή την ενασχόληση με τη γυναικεία μας πλευρά και την προσοχή στην εικόνα μας;
Η ρουτίνα της καθημερινότητας αλλάζει τον τρόπο που σε βλέπει ο σύντροφος, αλλάζει και ο τρόπος που βλέπεις εσύ τον εαυτό σου. Και μένεις με το παράπονο να λυπάσαι αυτόν τον νέο εαυτό και παρασύρεσαι σε ένα αέναο κύκλο μείωσης της αυτοεκτίμησης, παραίτησης και θλίψης.
Αν δεν αγαπήσουμε ωστόσο εμείς κορίτσια τον εαυτό μας, αν δεν παλέψουμε να αντισταθούμε στην φθορά της καθημερινότητας που τρέχει με τόσο απαιτητικούς ρυθμούς, ας μην περιμένουμε να μας πουν τα μάτια άλλων ότι είμαστε όμορφες….
Μην μου πείτε λοιπόν πόσο θα ήθελα να με πει κάποιος όμορφη…παλέψτε να το πείτε εσείς στον εαυτό σας πρώτα όταν αντικρίζετε το είδωλό σας στον καθρέπτη.
