Γράφει η Χρύσα Παπανικολάου / never stop dreaming
Λόγια που δεν είπαμε, που διστάσαμε ή δεν τολμήσαμε να εκφράσουμε. Χαμένες ευκαιρίες, όνειρα που δεν καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε, ατέλειωτες σκέψεις με εικασίες και πιθανά σενάρια.
Αλήθεια, τι θα γινόταν αν τολμούσαμε εκείνη τη στιγμή; Γιατί δεν τολμήσαμε; Τι μας σταμάτησε; Δειλία; Φόβος; Αμφιβολία; Ακατάλληλες στιγμές; Κανένας μάλλον δεν γνωρίζει την απάντηση…
Κι έτσι, πάντα απρόσμενα, σε ανύποπτο χρόνο βρίσκονται στην επιφάνεια και κάνουν έντονη την παρουσία τους. Μας θυμίζουν αυτά τα «αν» που προσπαθήσαμε να θάψουμε, αναζωπυρώνουν τα σενάρια και τις υποθέσεις και δίνουν τροφή στην μνήμη μας και μας κάνουν ανήσυχους.
Αχ, αυτά τα απωθημένα…ζουν μέσα στην μνήμη μας και τρέφονται από αυτήν. Μας τροφοδοτούν με ελπίδες και μας γεμίζουν με σχέδια και στόχους, που κατά βάθος ξέρουμε πως δεν θα πραγματοποιηθούν. Γιατί; Γιατί, δεν έγιναν την στιγμή που έπρεπε, γιατί τώρα πια είναι απλά μία ανάμνηση ή οποία αναπαράγεται και μεταλλάσσεται….
Απωθημένα…που θέλαμε και θέλουμε να ζούμε μαζί τους, γιατί μας δίνουν την ψευδαίσθηση να ελπίζουμε, να πραγματοποιήσουμε το παραμύθι. Κι όμως, βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε πως δεν πρόκειται να αλλάξουν τα πράγματα κι ότι είναι πλέον αργά…
Απωθημένα…τα αφήνουμε να κοιμούνται βαθιά στην μνήμη μας, γιατί δεν θέλουμε να τα αποχωριστούμε, ακόμα κι αν όλα έχουν σβήσει. Τα απωθημένα όμως συνεχίζουν να υπάρχουν και ανά διαστήματα να μας υπενθυμίζουν την παρουσία τους.
Άλλωστε, τα απωθημένα «αγγίζουν» την τελειότητα, είναι οι ιδανικές καταστάσεις που θα θέλαμε να ζήσουμε. Μας συντροφεύουν τα μοναχικά βράδια, υπενθυμίζοντας μας όλα όσα φοβηθήκαμε, όλα όσα δεν κάναμε, όλα όσα διστάσαμε να πούμε, να προσπαθήσουμε, να ζήσουμε.
Κι απλά, συνεχίζουμε με αυτά….