Γράφει η Χρυσάνθη Παλάζη / Δρ. Παιδαγωγικής
Ο Σεπτέμβριος σηματοδοτεί στο μυαλό των μαμάδων έναν συναγερμό σκέψεων, συναισθημάτων, αγωνίας και επιτακτικής ανάγκης αποφάσεων. Είτε πρόκειται για μαμάδες που έχουν παιδιά σε βρεφική, προσχολική ηλικία, παιδιά στην Πρωτοβάθμια και τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, είτε πρόκειται για τις τυχερές που «ξεπαίδιασαν» καθώς τα βλαστάρια τους φοιτούν ήδη στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση…ένα άγχος όλες το έχουμε!
Φθινόπωρο, καιρός να βάλουμε σε σειρά τα πράγματα: από το σχολείο και όλες τις ανησυχίες της περσινής χρονιάς που έρχονται σαν χιονοστιβάδα στο μυαλό μας. Τι καλά που είχαμε ξεκουραστεί, σωματικά και ψυχικά στη διάρκεια του καλοκαιριού! Άντε τώρα πάλι, τι θα κάνουμε με τις ξένες γλώσσες, πως θα βολέψουν τα προγράμματα, τα τμήματα, τα πήγαινε και έλα, πως θα μπουν σε πρόγραμμα τα παιδιά που όλη την ημέρα δεν έχουν μυαλό για τίποτα, πως θα ξαναμάθουν να ξυπνάνε, πως θα αρχίσουν να διαβάσουν….
Σε συναντήσεις γυναικών τίποτα άλλο δεν ακούς, ανάμεικτες κουβέντες για τσάντες σχολικές και εργασίες σχολικές, και “ποια δασκάλα άραγε θα έχουμε» (προσοχή στον πληθυντικό της ενεργούς συμμετοχής), μέχρι “να δώσει άραγε φέτος για το Lower”, “να τον/την αρχίσω 2η ξένη γλώσσα”, “τι να τον/την κάνω που δεν διαβάζει;”, “στην Έκθεση δυσκολευόταν, πρέπει να του κάνω ιδιαίτερα”, “τι κατεύθυνση να ακολουθήσει και από πού θα μάθουμε τι γίνεται με όλες αυτές τις σχολές;”,” τι είναι αυτά που λένε στην τηλεόραση για τις Πανελλαδικές;”, “αληθεύει αυτό που είπε ο Φίλης για το –να δεις πως το είπανε- Bacalaureat , στα ελληνικά Εθνικό Απολυτήριο”….
Όσες πάλι αυτό το φθινόπωρο θα δουν τα βλαστάρια τους να διαβαίνουν την πόρτα των ΑΕΙ και ΤΕΙ, τις διακατέχει το σύνδρομο της “έρημης φωλιάς”. Δεν μπορούν να διανοηθούν πως τα κλωσοπουλάκια τους ανοίγουν επιτέλους τα φτερά τους και θα ζουν μόνα τους, χωρίς τις σοφές συμβουλές και την διαρκή επιτήρηση της μανούλας….ξέρετε αυτής με τη ζακέτα υπό μάλης. Δεν κοροϊδεύω, γιατί ως γνωστόν ό,τι κοροϊδεύεις με μαθηματική ακρίβεια το επιβεβαιώνεις. Απλώς συνειδητοποιώ, ότι σε κάθε ηλικία, σε κάθε στάδιο της ζωής των παιδιών μας, το φθινόπωρο, ο Σεπτέμβρης θα σηματοδοτεί ένα ασυναίσθητο εσωτερικό συναγερμό. Θαρρείς και η αναμονή του σχολικού κουδουνιού βάζει σε επαναλειτουργία τα εσωτερικευμένα μας άγχη.
Δικαιολογημένα βέβαια, αλλά πρέπει να τα δούμε με ψυχραιμία. Να διδαχθούμε από τα λάθη περασμένων ετών, να συμβουλευτούμε από τις φίλες που τα έχουν περάσει, να φιλτράρουμε την έντασή τους και να αφουγκραστούμε τις πραγματικές ανάγκες των παιδιών μας. Στην πραγματικότητα γι’ αυτά είναι ακόμη πιο δύσκολη η μετάβαση από το ξένοιαστο καλοκαίρι της απόλυτης αδράνειας, στους απαιτητικούς ρυθμούς της σχολικής ζωής.
Εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να είμαστε συναισθηματικά δίπλα τους, ακούγοντας, καθησυχάζοντας, ενεργώντας, οργανώνοντας. Και αυτό για να γίνει σωστά απαιτείται ψυχραιμία και νηφαλιότητα, ώστε όλα να μπαίνουν στις πραγματικές τους διαστάσεις. Εξάλλου στην Ελλάδα, αυτό που μας σώζει είναι η δυνατότητα να μοιραζόμαστε πάνω από ένα φλιτζάνι καφέ τα άγχη και τις ανασφάλειες με τις φίλες μας…
Γι’ αυτό καφέ κορίτσια, καταναλώστε ελεύθερα….
