Γράφει η Χρύσα Παπανικολάου / never stop dreaming
Κάπου είχα διαβάσει πως….
“Το ζεϊμπέκικο δύσκολα χορεύεται. Δεν έχει βήματα είναι ιερατικός χορός με εσωτερική ένταση και νόημα που ο χορευτής οφείλει να το γνωρίζει και να το σέβεται. Είναι η σωματική έκφραση της ήττας, Η απελπισία της ζωής. Το ανεκπλήρωτο όνειρο. Το κακό που βλέπεις να έρχεται. Το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων. Γιατί το ζεϊμπέκικο είναι παραπάνω από ένας χορός. Είναι το συναίσθημα κι η έκφρασή του, είναι λεβεντιά, επανάσταση που βγαίνει απ’ την πίκρα, είναι η αρχοντιά που βγαίνει από μέσα σου, αφού σε λυγίσουν.”
Και θα συμφωνήσω….
Το ζεϊμπέκικο μπορεί να ξεκίνησε ως κατεξοχήν αντρικός χορός, αλλά υπάρχουν κάτι γυναίκες με καρδιά αλήτισσα, που βγάζουν ασπροπρόσωπη την ιστορία του. Είναι εκείνες που σε μια παρέα θαυμάζεις την αυτοπεποίθησή τους και σε τρομάζει ο μυστικισμός τους. Αυτές που αν χορέψουν ζεϊμπεκιά, αποσβολώνεται ο κόσμος απ’ τα γύρω τραπέζια, γιατί το λέει η καρδιά τους. Εκείνη την ώρα δε ντρέπονται να φανερώσουν την αδυναμία τους, τον νταλκά τους και να τσαλακωθούν γι’ αυτόν.
Να τις θαυμάζετε τις γυναίκες που ανοίγουν τα χέρια κι υποστηρίζουν έναν τέτοιο χορό. Γιατί μόνο αν τον νιώθεις, μπορείς να τον χορέψεις. Κι αυτές πόνεσαν από έρωτες που τις πούλησαν φούμαρα για όνειρα, κι από φιλίες που καταχράστηκαν το φιλότιμο. Έχουν ακόμη σημάδια από πισώπλατες μαχαιριές και λάσπες στα γόνατα απ’ την αδικία. Έχουν ένα παράπονο κι ένα θυμό που δεν εκφράστηκε ποτέ. Οι ίδιες είναι που φόρτωσαν τις εμπειρίες στην πλάτη τους κι έγιναν μαθήματα. Εκείνες που γίνονται κυρίαρχοι της πίστας, αφού πρώτα έγιναν κυρίαρχες του εαυτού τους.
Γελάνε αληθινά κι έχουν την καρδιά ανοιχτή στον καθένα, μα όταν χορεύουν, βλέπεις τις ρωγμές και τα ράμματα, που άφησαν, όσοι πέρασαν. Είναι ευαίσθητες με καρδιά λιονταριού. Γοητεία ανυπέρβλητη με μια ακαταμάχητη θηλυκότητα.
Μάγκες γένους θηλυκού. Ξέρουν από ρεμπέτικο και μερακλίδικους μεζέδες. Από τσίπουρο και στριφτά τσιγάρα. Ξέρουν από δεινά, ανεκπλήρωτα όνειρα και πληγωμένες αγάπες. Ξεχωρίζουν τους γλεντζέδες απ’ τους επιδειξίες, την αρχοντιά απ’ την προσποίηση.
Την αφεντιά τους τη δίνουν εκεί που γουστάρουν, κι αρνούνται πολλές φορές την ασφάλεια για έναν αβέβαιο παράδεισο. Διψούν για κάτι παραπάνω και κυνηγούν το ανέφικτο, θα το έκαναν ξανά και ξανά και θα χόρευαν την απογοήτευση με την ίδια σωματική ένταση κάθε φορά. Θα εξέφραζαν με το σώμα την πίκρα, θα έδειχναν την ήττα τους μ’ ένα κάθισμα και θα έβγαιναν απ’ το αδιέξοδο με μια στροφή. Θα δήλωναν με το χορό πως δε λυγίζουν ό,τι κι αν συμβεί.
Οι γυναικείες ζεϊμπεκιές είναι για λίγες. Είναι για όσες έχουν επαναστατικό πνεύμα, για όσες μπορούν να κρατήσουν το κεφάλι περήφανο σε μια στροφή της ζωής ή της μουσικής. Για όσες χορεύουν για τον πόνο που κουβαλούν κι ανοίγουν τα χέρια εξουσιάζοντάς τον. Είναι για εκείνες που με τον ήχο απ’ το μπουζούκι βάζουν μπουρλότο σε καταστάσεις που τις τσάκισαν κι ακούνε την πενιά ως ελπίδα για όσα θα έρθουν.
Θέλει κότσια να προσεγγίσεις τέτοια θηλυκά. Δεν τις νοιάζει, αν τις αποδέχεσαι. Ούτε αν τις χειροκροτήσεις. Την επιβεβαίωση δεν τη μετράνε με λόγια και με γαρύφαλλα. Τη μετράνε με δόσιμο ολοκληρωτικό, όπως αυτό που βγάζουν και στο χορό επάνω. Το ζεϊμπέκικο είναι ο πιο μοναχικός χορός, για όσους μόνοι τους σηκώθηκαν για να παλέψουν με τα ντέρτια τους. Δε θέλει κορμοστασιά, υπερηφάνεια θέλει. Ανθρώπους με αξιοπρέπεια και λόγο τιμής.
Και μανάρι μου, αν εξακολουθείς να έχεις την άποψη πως “το ζεϊμπέκικο είναι αντρικός χορός” να θυμάσαι…..Δικαίωμα στον πόνο έχουν όλοι, όπως και στην έκφρασή του.
Αν τις δεις….να τις σεβαστείς!!!