Γράφει η Ελεονώρα Μάη / The optimist blogger
Οι προβληματισμοί πολλοί… Το απαιτεί άλλωστε η εποχή μας! Ατέλειωτα βράδια με σκέψεις που δεν τολμάμε να πούμε φωναχτά και πράξεις που ίσως δεν πραγματοποιήσουμε. Αλλά δεν είναι ωραίο που έχεις αυτό τον χρόνο με τον εαυτό σου;
Οι σκέψεις πολλές λοιπόν, αλλά και τα ερωτηματικά! Με θέλει; Να του-ης μιλήσω; Πώς με βλέπει; Αχ!!! Θέλω να είμαστε μαζί! Και το επόμενο λεπτό, ώρα, ημέρα προσγειώνεσαι τελικά στην πραγματικότητα…
Μήπως να αδράξουμε την ημέρα και να κάνουμε όλα αυτά που σκεφτόμαστε πράξη; Να το βγάλουμε από μέσα μας βρε αδερφέ!!! Τώρα μια ψυχή θα πει “δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν κρατούσες”, αλλά δεν πειράζει!
Και τελικά, ακολουθείς την συμβουλή ενός φίλου, που σου λέει μίλα για να φύγει το βάρος από πάνω σου, ρίξε το μπαλάκι στον απέναντι, πέτα το γάντι! Ποιος-α δεν το έχει κάνει, ε; Τώρα που το βλέπω απ’ έξω, σαν πείραμα μοιάζει. Μπορεί και να είναι! Έρωτας, το μεγάλο πείραμα, ίσως και το μεγαλύτερο, της ζωής μας.
Έρωτας, κεραυνοβόλος, παθιασμένος, απλός αλλά και σύνθετος μαζί, ένα παραμύθι μέσα στην πραγματικότητα. Τα ερωτήματα γύρω του πολλά, Έρωτας και αγάπη πάνε μαζί; Έρωτας και σεξ πάνε μαζί; Ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα; Είναι ο έρωτας της ζωής μου; Εγώ πότε θα ερωτευτώ αληθινά; Κι άλλα πολλά ακόμη ερωτήματα που θα κληθούμε να απαντήσουμε.
Θα ήθελα να ξεκινήσω με την εικόνα που βλέπω τα τελευταία χρόνια όταν βγω σε κάποιο καφέ ή νυχτερινό μαγαζί. Παρέες με την ίδια μονοτονική σύνθεση, μόνο άντρες ή μόνο γυναίκες, που βγήκαν να πιουν τον καφέ ή το ποτό τους χωρίς να κοιτάξουν γύρω τους. Εντάξει, υπάρχουν κι αυτοί που κοιτάζουν, δε λέω, αλλά πόσοι-ες τολμούν να μιλήσουν, να φλερτάρουν;
Βέβαια την αλήθεια μου θα την πω, φταίνε λίγο και οι δύο πλευρές, οι μεν άντρες είτε θα είναι αδιάφοροι, είτε θα στην “πέσουν” με έναν χάλια τρόπο και χωρίς πρωτοτυπία, με αποτέλεσμα να τους χαρακτηρίσουμε κοινώς “πέφτουλες”. Οι μεν γυναίκες, έχουν ξεχάσει κι αυτές ή δεν ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν κάποιον που τις φλερτάρει, με αποτέλεσμα να είναι οι ψηλομύτες που δεν καταδέχονται να μιλήσουν με κανέναν. Το αποτέλεσμα; Στο τέλος φεύγουν και οι δυο μόνοι κατηγορώντας ο ένας τον άλλον.
Είμαστε πολύ πιο απαιτητικοί από πριν ή φοβόμαστε να βάλουμε τον εαυτό μας μέσα στον λαβύρινθο, που λέγεται έρωτας; ‘Η μήπως ισχύουν και τα δύο; Αν συμβαίνει το πρώτο εντάξει μπορούμε να βάλουμε λίγο νερό στο κρασί μας, αν όμως συμβαίνει το δεύτερο; Γιατί οχυρώνουμε τον εαυτό μας απέναντι στον έρωτα; Ο λόγος δικός σας……
