Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Μην τους φοβάσαι τους δράκους μάτια μου. Μην τους τρέμεις. Κοίταξε τους βαθιά μέσα στα μάτια. Μην διστάσεις ούτε μια στιγμή να τους ακούσεις. Μην το βάλεις στα πόδια. Μην λιποτακτήσεις τώρα μάτια μου.
Σταμάτησε απέναντι τους και με ισιωμένο το κορμί μίλησε τους. Αναμετρήσου μαζί τους. Μπορείς, έχεις θάρρος. Το έχεις αποδείξει άλλωστε. Έδωσες αγώνες ψυχή μου και βγήκες νικήτρια. Προκάλεσε τους, θα δεις ότι είναι δειλοί. Τι κι αν σου δείχνουν τα κοφτερά τους δόντια; Tι κι αν η ανάσα τους βγάζει φωτιές και σου καίει τα σώθηκα;
Εσύ στάσου αγέρωχη μπροστά τους και μην τους φοβάσαι. Μην τους δείξεις ότι φοβάσαι. Εσύ δεν φοβήθηκες όταν σε έσπρωχναν χεριά αγαπημένα σε λαβύρινθους και σε γκρεμούς και σε αφήναν μόνη να περιπλανιέσαι στα σκοτάδια του μυαλού και της μοναξιάς σου και θα φοβηθείς τώρα; Όχι!
Σήκωσε τις γροθιές σου και δείξε στους δράκους ότι είναι απλά ένα παραμύθι. Που ίσως και αυτοί να αναγκάστηκαν να γίνουν δράκοι για να τραβήξουν την προσοχή μας. Δάμασε τους μάτια μου, μπορείς. Εσύ που δάμασες τον θυμό σου και την θλίψη σου και κατάφερες να τα κάνεις χαμόγελο και ευτυχία.
Δοκίμασε να τους απλώσεις το χέρι σου και θα δεις το πραγματικό μέγεθός τους. Πόσο μικροί αδύναμοι και θρασύδειλοι είναι.
Γύρισε τους την πλάτη σου και προχώρα. Μην τους φοβάσαι τους δράκους μάτια μου…..θα γυρίσουν εκεί όπου ανήκουν…. στα παραμύθια!