Γράφει η Ιωάννα Καρολίδου / a book lover
Συγγραφέας : « Χάρι Μπίνγκαμ»
Τίτλος : « Οι νεκροί μιλάνε ακόμα»
Ο Χάρι Μπίνγκαμ γεννήθηκε στην Αγγλία το 1967. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και εργάστηκε στον κλάδο των τραπεζικών επενδύσεων για μια δεκαετία, προτού αποσυρθεί για να φροντίσει την ανάπηρη γυναίκα του και να γράψει το πρώτο του βιβλίο. Το βιβλίο στο οποίο θα αναφερθούμε αυτή τη φορά.
Κάνοντας μια μικρή έρευνα γύρω από το πρόσωπο του συγγραφέα, αλλά και για τις δημιουργίες του, συνειδητοποίησα ότι, στο σύνολο έχει γράψει έξι βιβλία και προσεχώς το έβδομο. Αναρωτήθηκα πως δεν τον είχα ανακαλύψει νωρίτερα με τόσα βιβλία στο ενεργητικό του. Προς μεγάλη μου απογοήτευση στη χώρα μας κυκλοφορεί-και αυτό με κάθε επιφύλαξη-μονάχα το πρώτο του.
Βρισκόμουν με μια συνάδελφο και συζητούσαμε για το είδος βιβλίων που διαβάζω τον τελευταίο καιρό και προς μεγάλη έκπληξη για μένα, έχω διαπιστώσει ότι έκανα στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών. Αρχίζω και αναρωτιέμαι με τον εαυτό μου για αυτή την αλλαγή. Δε λέω, καλά τα βιβλία με τους έρωτες, αλλά αυτό το μυστήριο που υπάρχει στη αστυνομική λογοτεχνία με εξιτάρει περισσότερο τελικά. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι και το «Οι νεκροί μιλάνε ακόμα»
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Η πρώτη σοβαρή υπόθεση που αναλαμβάνει η ντετέκτιβ αστυφύλακας Φιόνα Γκρίφιθς θα την οδηγήσει στην άγρια πλευρά της πόλης του Κάρντιφ. Μια νεαρή γυναίκα και η εξάχρονη κόρη της έχουν δολοφονηθεί και μοναδικό στοιχείο είναι μια πλατινένια πιστωτική κάρτα που ανήκει σε ένα δισεκατομμυριούχο, ο οποίος είχε πεθάνει σε αεροπορικό δυστύχημα έξι μήνες νωρίτερα. Οι συνάδελφοί της θεωρούν ότι πρόκειται απλώς για τη δολοφονία μιας πόρνης από κάποιον επικίνδυνο, διεστραμμένο πελάτη. Η Φιόνα, από την άλλη, είναι πεπεισμένη ότι η διπλή δολοφονία οδηγεί σε ένα πολύ πιο περίπλοκο και σκοτεινό μυστήριο, και αποφασίζει να διερευνήσει την υπόθεση.
Η ίδια η Φιόνα, όμως, είναι ολόκληρη ένα σκοτεινό μυστήριο, ακόμα και για τον εαυτό της. Έχει μόλις αναρρώσει από μια ψυχολογική κατάρρευση και τη στοιχειώνει ένα φρικτό, ανατριχιαστικό τραύμα. Καθώς ξεσκεπάζει την τρομερή συνωμοσία που κρύβεται πίσω από τους δυο φόνους, η Φιόνα συνειδητοποιεί ότι το τραύμα που την κάνει τόσο ευάλωτη της δείχνει, ταυτόχρονα, ένα είδος, έκτης αίσθησης, την ενόραση ή το χάρισμα να αφουγκράζεται τα μυστικά τα μυστικά των νεκρών. Έτσι, αναζητώντας την αλήθεια με κάθε τίμημα, η Φιόνα θα οδηγηθεί στον μόνο τόπο όπου δεν ήθελε να πάει: στο ίδιο της το παρελθόν.
Προσωπική άποψη
Οι λόγοι που άργησα αυτή τη φορά να μιλήσω για κάποιο βιβλίο είναι δύο. Ο ένας, το απαιτητικό ωράριο εργασίας που δε μου επιτρέπει να έχω τόσο ελεύθερο χρόνο όσο θα ήθελα για ανάγνωση, πόσο μάλλον να σας μεταφέρω την άποψή μου. Ο άλλος ήταν ότι δεν ήμουν τόσο σίγουρη ότι θέλω να μιλήσω για αυτό το βιβλίο. Δυσκολεύτηκα αρκετά στο να το κατανοήσω και έτσι το άφησα για λίγο στην άκρη. Η περίοδος που το ξεκίνησα προφανώς δεν ήταν η κατάλληλη.
Για να «ξεμπλοκάρω» αποφάσισα να διαβάσω κάποιο άλλο, αλλά το μυαλό μου τελικά ήταν «κολλημένο» σε αυτό. Δε μπορεί, κάτι θα μου είχε διαφύγει. Ίσως να έδωσα παραπάνω σημασία στον τίτλο. Πολλές φορές έχω ακούσει στο παρελθόν να μη κρίνουμε ένα βιβλίο μόνο από τον τίτλο. Του έδωσα λοιπόν μια ακόμα ευκαιρία. Αυτή τη φορά με πιο καθαρό μυαλό.
Η συνάδελφός μου, βλέποντάς με και πάλι με το ίδιο βιβλίο στο χέρι, μου είπε: «αποφάσισες να το γράψεις τελικά; σου έδωσε τις απαντήσεις ο τίτλος;» για να της απαντήσω ότι έπρεπε να εστιάσω σε άλλες, πιο σημαντικές λεπτομέρειες και όχι μόνο στον τίτλο. Και κάπως έτσι βρίσκομαι σε έναν υπολογιστή μπροστά και καταγράφω την άποψή μου.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι πρόκειται για ένα δυνατό αστυνομικό μυθιστόρημα με κοινωνικό μήνυμα. Παρατηρούμε την εμμονή της πρωταγωνίστριάς μας να διαλευκάνει τους φόνους που έχουν προηγηθεί, σε τέτοιο σημείο που να αναρωτιέται και η ίδια με το πείσμα της. Πολλές φορές ήρθε αντιμέτωπη με τους συναδέλφους της για την τακτική που χρησιμοποιεί να ανακαλύψει ποιος είναι ο εγκέφαλος των φόνων, αλλά αυτή δεν πτοήθηκε. Το αντίθετο μάλιστα. Την έκανε πιο δυνατή. Την έκανε να αποδείξει, πρώτα στον εαυτό της και μετά στους συναδέλφους της, ότι μια γυναίκα είναι ικανή για όλα. Πείσμωσε ακόμα περισσότερο.
Ένα τραύμα από το παρελθόν, το οποίο τη στοιχειώνει ακόμα και σήμερα, θα γίνει ο σύμμαχός της χωρίς η ίδια να το γνωρίζει. Για να είμαι πιο σαφής, η «πάθηση» η οποία τη συντροφεύει τα τελευταία χρόνια είναι ένα είδος έκτης αίσθησης. Αυτή η έκτη αίσθηση θα τη βοηθήσει να ανακαλύψει τη σειρά δολοφονιών αλλά και τη σχέση που μπορεί να έχουν τα άτομα αυτά μεταξύ τους.
Είναι ένα από αυτά τα μυθιστορήματα που όταν έφτασα στο τέλος του κατάλαβα ότι η ουσία δεν ήταν τελικά στο ποιος έχει κάνει τους φόνους, αλλά η ανακάλυψη της ίδιας της ηρωίδας μας για τη δική της ζωή. Για το ποια πραγματικά είναι και για το πώς έχει φτάσει ως εδώ. Ποιοι οι πραγματικοί λόγοι που την ώθησαν να γίνει αστυνομικός αλλά και ποιος ο ρόλος της οικογένειάς της.
Είναι το τρίτο βιβλίο που διαβάζω με το μεταφυσικό στοιχείο να κυριαρχεί. Το είδος αυτό συνήθως το απέφευγα όπως ο διάβολος το λιβάνι και το έχω δηλώσει και άλλες φορές στο παρελθόν. Ήμουν κάθετη, απόλυτη. Τελικά ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου. Και αυτό μου το δίδαξαν όλα αυτά τα βιβλία που έχω διαβάσει ως τώρα. Και πιστέψτε με, δεν είναι λίγα.