Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Με ένα τσιγάρο στο χέρι και ένα ποτήρι κρασί κάθομαι παρέα στο μπαλκόνι με τον αγαπημένο μου φίλο Μάκη Ράπτη, που τα δυο τελευταία χρόνια είμαστε αχώριστοι και έτσι όπως μας βλέπω θυμίζουμε τους δύο αξιολάτρευτους παράξενους και “μελιστάλαχτους” κυρίους του Muppet Show, Γουόλντορφ και Στάτλερ Σικ (όχι φυσικά στην ηλικία αλλά στους σχολιασμούς).
Το laptop ανοιχτό και στην οθόνη του το φωτογραφικό υλικό από τις πρόβες έως και τις παραστάσεις από την ερασιτεχνική σκηνή όπου συμμετέχουμε… αναπολούμε τις ώρες που περάσαμε στις πρόβες.
Κάθε φωτογραφία και μια μικρή ιστορία. Και έτσι σκεφτήκαμε να γράψουμε μια μικρή ιστορία, ένα κείμενο σαν μια μικρή συνέντευξη. Να πούμε δημόσια όλα αυτά που λέμε κατ ιδίαν. Και γιατί όχι να πούμε για όλα αυτά τα συναισθήματα που μας αφήνει η ενασχόληση μας ερασιτεχνικά με το θέατρο.
Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η ημέρα και η ώρα της ερασιτεχνικής σκηνής ήμασταν από τους πρώτους που δηλώσαμε συμμετοχή. Ανυπόμονοι και οι δυο μας, συναντήσαμε γνωστούς και αγνώστους, παλιούς και νέους. Καινούργια πρόσωπα μα όλοι με την ίδια έκφραση, την ίδια αγωνία, την ίδια περιέργεια, την ίδια ανυπομονησία. Και να που τελικά αρχίζει να ¨δένει¨η ομάδα.
Μεγάλη χαρά όταν επιλέχτηκα να συμμετέχω για ακόμη μια φορά στην ερασιτεχνική ομάδα και μου ανατέθηκε ο ρόλος μου. Φαντάζομαι ότι όλοι ένιωσαν την ίδια χαρά όταν πήραν το ρόλο τους. Λίγο πολύ όλοι μας έχουμε παίξει μια σκηνή από κάποια αγαπημένη μας ταινία, αλλά αυτό είναι ελάχιστο, μηδαμινό μπροστά σε αυτό που καλούμαστε να πραγματοποιήσουμε όταν δηλαδή πρέπει να μπούμε και να αποδώσουμε έναν χαρακτήρα ίσως πολύ διαφορετικό από αυτό που είμαστε.
Αλλά όσο και εάν υπάρχει η ανασφάλεια ότι δεν θα τα καταφέρουμε, σύμμαχο μας έχουμε την σκηνοθέτη, που βλέπει κάτι στον καθένα από εμάς και με τις παρεμβάσεις της μας τονώνει και μας ανεβάζει ψυχολογικά έως ότου ¨σπάσουν¨ οποιεσδήποτε αμφιβολίες. Μα δεν είναι και ο μοναδικός μας σύμμαχος. Είναι όλη η ομάδα στην οποία ανήκουμε.
Άγνωστοι μέχρι εκείνη την στιγμή που κατά την διάρκεια της πρόβας γίνονται φίλοι. Τόσο διαφορετικός ο καθένας μας, αλλά μαθαίνουμε να εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλο. Πιστεύω ότι είναι και η μεγαλύτερη πρόκληση στο θέατρο. Να συνεργαστείς και να εμπιστευτείς κάποιον άγνωστο. Ο καθένας που θέλει να ασχοληθεί με το θέατρο το κάνει για τους δικούς του λόγους. Είτε για να κοινωνικοποιηθεί, είτε γιατί είναι όνειρο ζωής είτε για να γεμίσει τις ώρες του, είτε για να ασχοληθεί ενεργά, ακόμη και για να τεστάρει τον εαυτό του στο να εκτίθεται στο κοινό. Όποιοι όμως και εάν είναι οι λόγοι τελικά, λίγο πριν ολοκληρωθεί το έργο με την πρεμιέρα, όλοι αποκτούν ένα κοινό στόχο. Να αποδώσει ο καθένας τον ρόλο που του ανατέθηκε έτσι όπως διδάχθηκε καθ όλη την διάρκεια των προβών.
Και εκεί κανείς δεν επιζητά την αυτοπροβολή γιατί ακόμη και εάν υπάρχει στο βάθος του μυαλού του είναι λαθεμένη σκέψη, αφού όσο καλή είναι η ομάδα τόσο πιο ωραία αποδίδεται το έργο στο κοινό και έτσι έμπρακτα ευχαριστείς και τον σκηνοθέτη που σε επέλεξε αλλά και τους συνεργάτες σου που περάσατε πολλές ώρες μαζί.
Οι ώρες που γίνονται οι πρόβες, οι ατάκες, οι λάθος κινήσεις, η ένταση, η αγωνία, το γέλιο, τα απρόοπτα ακόμη και οι τσακωμοί είναι αυτά που δένουν ακόμη περισσότερο όλους εμάς που συμμετέχουμε. Και πόσο περήφανοι αισθανόμαστε όταν εισπράττουμε τα μπράβο. Και όταν πια ανεβαίνουμε για την κεντρική πρόβα αισθανόμαστε σαν τους μαθητές που τους πάνε εκδρομή σε ένα καινούργιο τόπο. Που εκστασιασμένοι κοιτούν τα χρώματα, τα σκηνικά, τα φώτα λες και είναι μια τοιχογραφία ανολοκλήρωτη και μόνο ο καθένας μας μπορεί να γεμίσει το μικρό κενό που του αναλογεί.
Αποφασίσαμε με το Μάκη να φτιάξουμε ένα κολάζ φωτογραφιών από την αρχή έως και το τέλος αλλά ήταν αδύνατον αφού όλα τα πρόσωπα είχαν την ίδια έκφραση. Την χαρά. Το χαμόγελο όλων μας ήταν το ίδιο. Η ίδια ευτυχία. Ο απολογισμός λοιπόν σε κάθε τέλος μιας παράστασης, ακόμη και με τα λάθη με το άγχος και όλα αυτά που έχουμε όσοι ασχολούμαστε ερασιτεχνικά με το θέατρο , είναι η ομορφιά της δημιουργικότητας, η ομορφιά του συλλογικού έργου, η ομορφιά της ομάδας, η ομορφιά της αγάπης μας για το θέατρο.
Μου έρχεται στο μυαλό μια πολύ όμορφη φράση του Leo Buscaglia που ταιριάζει απόλυτα. “Εξασκηθείτε στη χρήση του «εμείς» αντί για το «εγώ» στη σκέψη και την έκφρασή σας¨.
Αυτό λοιπόν γίνεται στην ερασιτεχνική σκηνή υπό την καθοδήγηση της κας Καλλιόπης Ευαγγελίδου. Εξασκούμαστε στο ¨εμείς¨ και περήφανοι για την επιτυχία μας περιμένουμε την επόμενη πρόσκληση συμμετοχής…
