Γράφει η Ιωάννα Καρολίδου / a book lover
Τίτλος : «Κρυμμένη Αλήθεια»
Συγγραφέας : Γιώργος Πολυράκης
Καινούρια χρονιά, καινούριες υποχρεώσεις και αυτό σημαίνει λιγότερος χρόνος για ανάγνωση. Κάτι που με στεναχωρεί αφάνταστα. Το να αφιερώνω λιγότερο χρόνο σε αυτό που αγαπώ πολύ, δεν είναι και το καλύτερο. Αλλά εγώ σαν θηλυκό που είμαι βρίσκω, πάντα τρόπους για να το κάνω. Όχι τόσο συχνά όσο θα ήθελα, αλλά από το τίποτα κάτι είναι και αυτό.
Η νέα χρόνια με βρήκε αγκαλιά με ένα από τα μυθιστορήματα του Γιώργου Πολυράκη. Γνωστός και αξιόλογος συγγραφέας με μεγάλο αναγνωστικό κοινό. Είμαι μέσα σε αυτό το κοινό και εγώ. Σπουδαίες δουλειές έχει στο ενεργητικό του. Έχω διαβάσει αρκετά μυθιστορήματα του Γιώργου Πολυράκη και ήμουν σίγουρη ότι και αυτή τη φορά δε θα με απογοήτευε.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Είχε γεννηθεί καλλονή σε έναν τόπο άγριο και σκληρό μα με μεγάλες φυσικές ομορφιές, όπου λατρευόταν το κάλλος. Σε έναν κόσμο γεμάτο από ανώνυμα θύματα που υπέφεραν έναν αργό Γολγοθά, χωρίς ποτέ να λυγίζουν ολοκληρωτικά κάτω από το βάρος του σταυρού τους. Οι άντρες, ορεσίβιοι και τραχείς, στα τραγούδια και στις μαντινάδες τους υμνούσαν τη γυναικεία ομορφιά αλλά και τον έρωτα εκείνο, τον μελαγχολικό και επίμονο, που γεννιέται πολλές φορές στις αδύναμες ψυχές.
Και εκείνη στα δεκαπέντε της είχε ακούσει από δυο χείλη γλυκά ότι σε μια άλλη εποχή, στην εποχή του Θησέα, οι αοιδοί θα είχαν πλέξει τραγούδια στην ομορφιά της… και είχε πιστέψει ότι για μια γυναικεία καρδιά υπάρχει μια στιγμή αξεδιάλυτη και παρθένα, όπου ένα κομπλιμέντο καλοειπωμένο και ένα βλέμμα ακατανίκητο κάνουν ξαφνικά την όψη της ζωής χαρούμενη και αποδιώχνουν κάθε αναστολή, παρασύροντάς σε να αφεθείς σε κάτι πρωτόγνωρο και μεθυστικό σαν το πιο γλυκό κρασί.
Μια συγκλονιστική ιστορία για τα αυστηρά ήθη της Κρήτης και για την ομορφιά μιας γυναίκας. Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα που προκαλεί τον αναγνώστη να αναρωτηθεί εάν μερικές φορές η αλήθεια είναι καλύτερα να παραμένει κρυφή.
Προσωπική άποψη
Είναι η πρώτη φορά που δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω την άποψή μου για αυτό το μυθιστόρημα. Και αυτό δεν έχει να κάνει με το γεγονός ότι δε μου άρεσε. Το αντίθετο μάλιστα. Ήταν ένα βιβλίο που διάβασα μέσα σε δυο μέρες. Σπάνια γίνεται κάτι τέτοιο, ειδικά με το φόρτο εργασίας που έχω τελευταία. Το βιβλίο αυτό είχε γίνει η προέκταση του χεριού μου. Όπου πήγαινα το είχα μαζί μου, στην πρώτη ευκαιρία που έβρισκα διάβαζα έστω και μια σελίδα, ώσπου-δυστυχώς για μένα-ήρθε το τέλος.
Το υπέροχο νησί μας η Κρήτη, πρωταγωνιστεί για ακόμη μια φορά και συγκεκριμένα ένα από τα πολλά μικρά χωριουδάκια που υπάρχουν. Ένα χωριό όπου τα ήθη και τα έθιμα, για εκείνη την εποχή τουλάχιστον, ήταν πολύ αυστηρά. Τόσο που σε αυτόν τον αιώνα που ζούμε αδυνατώ να πιστέψω ότι συνέβαιναν τέτοιες καταστάσεις. Εντάξει λίγο πολύ κάποιες περιοχές έχουν τις δικές τους παραδόσεις, αλλά στο συγκεκριμένο χωριό, αυτό που έζησε η ηρωίδα του βιβλίου με ξεπερνά.
Είμαι μεγαλωμένη σε επαρχία και γνωρίζω καλά τι σημαίνει να είσαι τύπος και υπογραμμός σε κάποια πράγματα. Ειδικά όταν προέρχεσαι από μια οικογένεια «αυστηρή», όπως αυτή της Δάφνης. Και η ειρωνεία ποια είναι; Οι Κρητικοί είναι περήφανοι για το κοπέλια τους. Και η Δάφνη έτυχε να είναι το μοναδικό κορίτσι στην οικογένεια. Ακόμα και ο ίδιος της ο πατέρας την περιφρονούσε, δεν την είχε σε εκτίμηση. Δεν είναι και τόσο εύκολο για ένα μικρό παιδί να νιώθει την απόρριψη από τον πατέρα της, τον οποίο αγαπούσε τρελά.
Το συγκεκριμένο βιβλίο στην ουσία χωρίζεται σε τρία μέρη. Στο πρώτο παρακολουθούμε στενά τη ζωή της Δάφνης από μωρό έως την εφηβεία. Τις δύσκολες συνθήκες στις οποίες υποχρεώθηκε να ζήσει. Ένα κορίτσι που πήγε κόντρα στα ήθη και τα έθιμα του χωριού. Ένα κορίτσι με την σπάνια ομορφιά, το οποίο ερωτεύτηκε τρελά και αποφάσισε να ζήσει αυτόν το απόλυτο έρωτα χωρίς να σκεφτεί τις επιπτώσεις.
Γνωρίζοντας τη Δάφνη μέσα από τη γραφή του Γιώργου Πολυράκη, πιστεύω ακράδαντα πως δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τους άντρες του χωριού. Είχε το πείσμα, το τσαγανό αλλά και τη θέληση να κάνει πράγματα, που για εκείνη την εποχή τις γυναίκες τις είχαν αποκλειστικά για το νοικοκυριό. Η Δάφνη όμως ήταν η εξαίρεση και το απέδειξε.
Επίτηδες παραλείπω ένα μεγάλο κομμάτι από τη ζωή της Δάφνης για ευνόητους λόγους. Δε θέλω να τα αποκαλύψω όλα μέσα από αυτό το κείμενο. Δε θα ήταν σωστό άλλωστε. Στο δεύτερο μέρος, μεταφερόμαστε σε μια άλλη εποχή. Στην εποχή του πολέμου. Σε μια εποχή όπου η ηρωίδα μας για ακόμη μια φορά μας απέδειξε πόσο ‘αντράκι’ είναι.
Τέλος, στο τρίτο μέρος μεταφερόμαστε, μετά από 15 χρόνια περίπου, στο χωριό εκείνο που ξεκίνησαν όλα. Αυτή τη φορά η Δάφνη πιο ώριμη και πιο αποφασισμένη όσο ποτέ θα έρθει αντιμέτωπη με την αλήθεια. Με μια αλήθεια που προσπάθησε πολλά χρόνια να κρατήσει καλά κρυμμένη.
Ένα μυθιστόρημα που οφείλω να ομολογήσω με έβαλε σε πάρα πολλές σκέψεις. Αναθεώρησα κάποια πράγματα. Τελικά, είναι προτιμότερο, η αλήθεια να παραμένει καλά κρυμμένη;