Γράφει και φωτογραφίζει η Αναστασία Νικολούδη / InstaWanderer
Είναι και εκείνες οι μέρες που θέλεις να τα αφήσεις όλα πίσω. Όσα σε κρατάνε, ακόμη και όσα περιμένεις να έρθουν. Είναι οι μέρες που δε θέλεις πια να περπατάς στους ίδιους δρόμους, δε θέλεις να μοιράζεις τις ίδιες γνώριμες, φθαρμένες καλημέρες, δε θέλεις να ξεκλειδώνεις την ίδια θωρακισμένη πόρτα. Είναι οι μέρες που δε θέλεις τίποτα παλιό, όσο αγαπημένο και αν το νιώθεις. Και φεύγεις. Για λίγο, μέχρι να αποκτήσεις νέες εικόνες και να ταίσεις την ψυχή σου με αναμνήσεις, μυρωδιές και δύο τρία σουβενίρ.
Ύστερα έρχονται οι μήνες. Μήνες που μοιάζουν να έχουν μεγαλύτερη διάρκεια και ότι είχες πια δε μπορεί να σε κρατήσει. Και δε φταίνε εκείνες οι φθαρμένες καλημέρες, ούτε η θωρακισμένη πόρτα που σε κλείνει στο ίδιο σπίτι. Είναι που θέλεις να δεις τον κόσμο, να φας κάθε γωνιά του και να ακούσεις ιστορίες παράξενες και τόσο οικείες. Και αυτό κάνεις. Τριγυρνάς από τη μία γωνιά στην άλλη και μοιράζεις ολόφρεσκιες καλημέρες σε ανθρώπους που δε θα ξαναδείς, περπατάς σε λίμνες και πάρκα άλλης γειτονιάς, όπου καμία πόρτα δεν ανοίγει με τα κλειδιά σου, ακούς συζητήσεις ζευγαριών που μόλις συστήθηκαν και χορεύεις σε ρυθμούς που κάτι σου θυμίζουν. Αλλά δε θυμάσαι τι.
Ύστερα έρχεται η ώρα που θέλεις να σταθείς. Και θέλεις να βρεις εκείνο το μέρος όπου όλα θα είναι μοναδικά και δικά σου. Το μέρος που θα έχεις αγαπήσει, που θα έχεις περιγράψει σε φίλους και αγαπημένους. Θέλεις μία γωνιά αυτού του κόσμου να γίνει δική σου και εκεί πάνω να σταθεί η ψυχή σου.
Αλλά μαθαίνεις με τον καιρό πως η ψυχή δε στέκεται και ο κόσμος μας έχει πολλές γωνιές που την καλούν. Και αν η ψυχή θέλει λιγάκι να αλητέψει, άφησέ την. Είναι κρίμα να τη μαζέψεις από τους δρόμους μόνο για να τη στριμώξεις σε μέρη αδιάφορα.
