Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Αλλάζεις, σιγά σιγά αλλάζεις και ξαναγίνεσαι αυτό που είχες χάσει. Έσπασες τον παραμορφωτικό καθρέφτη που όλα τα έδειχνε όμορφα. Έλυσες τα μάγια που σε είχαν δέσει και καθαρά βλέπεις την υποκρισία, την ανανδρία και τον εξευτελισμό των “ μάγων” που σε είχαν πλανέψει με γλυκόλογα και φιλοφρονήσεις.
Πέρασες μέσα από συμπληγάδες πέτρες, έζησες νύχτες αξημέρωτες και πάλεψες με τα στοιχειά του μυαλού και της καρδιάς. Έπαψες να πληρώνεις με τόκο τα λάθη άλλων βαραίνοντας την δική σου πλάτη. Πέταξες από πάνω σου ευθύνες που σου φόρτωσαν όσοι δεν ήταν άξιοι να διαχειριστούν.
Έσβησες από τον πίνακα του μυαλού σου κάθε όνειρο που είχες ζωγραφίσει, κλείδωσες το σεντούκι με τις φρούδες ελπίδες και πέταξες μακρυά τα κλειδιά. Έφτυσες φθηνές δικαιολογίες για εξηγήσεις και επιτέλους φανέρωσες τις δικές σου επιθυμίες. Σταμάτησες να ονειροβατείς σε πουπουλένια σύννεφα και να αμφιβάλλεις πάντα για αυτά που έδωσες.
Μάζεψες την ψυχή σου από το πεδίο μάχης που την είχες ρίξει χωρίς πανοπλία και τώρα πια την προστατεύεις, της φροντίζεις τις πληγές από τον λιθοβολισμό. Έβαλες φρένο στην ταχύτητα και στην ξέφρενη πορεία της καταστροφής σου.
Τώρα πια δεν πικραίνεσαι για όλα αυτά που έμειναν στην μέση. Τώρα βροντοφωνάζεις φτου ξελευθερία. Περπατάς περήφανα κι αγέρωχα, μόνο μπροστά, κόντρα στην μπόρα ανοίγεις την ομπρέλα σου για να βρουν προστασία όσοι πραγματικά θέλουν.
Αλλάζεις, σιγά σιγά αλλάζεις και μαζί με εσένα αλλάζεις το μέλλον σου και πατάς γερά στην γη. Κρατάς μόνο μια ανάμνηση την άγρια κι επίπονη μάχη που έδωσες για να φωτίσεις με αγάπη μαύρες και σκοτεινές ψυχές.