Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Η 3η Δεκεμβρίου καθιερώθηκε το 1982 ως η Παγκόσμια ημέρα των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Γίνονται εκδηλώσεις, ημερίδες, ομιλίες ανά τον κόσμο. Πουλιούνται ειδικές κονκάρδες ή κάρτες προς στήριξη των συλλόγων Αμέα. Αυτή την ημέρα με μεγάλη μας «θλίψη» θα ενημερωθούμε ότι υπάρχουν ακόμη σχολεία για παιδιά με ειδικές ανάγκες που δεν έχουν δασκάλους.
Θα κρίνουμε για την αδικία, θα επιρρίψουμε ευθύνες στο κράτος, θα χαμογελάσουμε με συγκαταβατικότητα, θα στηρίξουμε με τον οβολό μας την προσπάθεια των συλλόγων, θα νιώσουμε και στεναχώρια για τα άτομα αυτά, θα χτυπήσουμε και την πλάτη κάποιων γονιών και μετά τέλος.
Και κάπως έτσι θα περάσει και αυτή η ημέρα και θα περιμένουμε την επόμενη χρόνια να δείξουμε την ευαισθησία μας. Ο κόσμος μας θα συνεχίσει να είναι το ίδιο σκληρός. Κάποιοι, ίσως και όλοι μας, πούμε από μέσα μας ευτυχώς που δεν είναι το δικό μας παιδί. Θα σταυρώσουμε τα δάχτυλα και θα πούμε «μακριά από εμάς».
Θα συνεχίσουμε να νοιαζόμαστε και να γκρινιάζουμε για τα δικά μας προβλήματα. Οι οικογένειες θα κλειστούν στην ασφάλεια του «υγιές» σπιτιού τους. Κάποια παιδιά που λίγες μέρες πριν στο σχολείο μάθαιναν πώς να είναι φίλοι και πώς να δεχτούν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, θα συνεχίσουν να κοροϊδεύουν και να τα ενοχλούν.
Κάποιοι συνάνθρωποί μας θα συνεχίσουν να παρκάρουν στις ειδικές ράμπες, κάποιοι άλλοι να παρκάρουν σε θέσεις στάθμευσης με ειδική σήμανση για ΑΜΕΑ επειδή ήταν άδειες και κάποιοι άλλοι θα συνεχίσουν να ενοχλούνται για το ποσό αργούν να περάσουν τις διαβάσεις πεζών.
Τα άτομα με πάσης φύσεως αναπηρία μας χρειάζονται όχι μόνο αυτή την ημέρα, την 3η του Δεκέμβρη που μας το υπαγορεύει το ημερολόγιο, αλλά κάθε μερα, σήμερα, μια μέρα μετά, κάθε απλή ημέρα. Ας είμαστε άνθρωποι με ευαισθησίες, ας ανοίξουμε τα μάτια μας και κυρίως τις καρδιές μας και να καταλάβουμε ότι η αναπηρία είναι απλά μια κατάσταση ζωής και όχι ένα εμπόδιο.
Ας σεβαστούμε τα άτομα με αναπηρία, ας πάψουμε να είμαστε εγωιστές και ας αναλογιστούμε ότι καθημερινά αυτά τα άτομα παλεύουν για να αποδείξουν ότι έχουν το δικαίωμα στη ζωή, στη διασκέδαση, στην εκπαίδευση, στη μετακίνηση.
Δεν ζητούν τον οίκτο μας, άλλωστε σε κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν αξίζει η λύπηση. Μόνο το ενδιαφέρον και την κατανόηση της κατάστασης που βιώνει και των προβλημάτων που ενδεχομένως αυτή να παρουσιάζει. Ας κάνουμε και μια φορά κάτι για τους άλλους.