Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Ζω σε έναν δικό μου κόσμο και για αυτόν θα σας πω. Στον δικό μου κόσμο υπάρχει η αγάπη, η εμπιστοσύνη, ο έρωτας, η φιλία και το γέλιο. Οι λεπτοδείκτες είναι πάντα κολλημένοι στην ίδια ώρα, εκείνη, της αυγής στο ξεκίνημα της νέας ημέρας.
Τα σύννεφα υπάρχουν με χαμόγελο, οι δρόμοι είναι ηλιόλουστοι χωρίς επικίνδυνες στροφές και από τα πάρκα αναδύεται η μυρωδιά των λουλουδιών. Από τα σπίτια, που στέκουν το ένα δίπλα στο άλλο, ακούς το γάργαρο γέλιο των μικρών παιδιών δίπλα στις μητέρες τους που τους πλέκουν όμορφες αναμνήσεις.
Στον δικό μου κόσμο τα όνειρα φτιάχνουν μεταξύ τους οικογένειες και γεννιούνται νέα μεταξένια όνειρα. Δεν υπάρχουν κανόνες ένδυσης. Ο μοναδικός κανόνας που υπάρχει όταν επισκεφτείτε τον κόσμο μου είναι να πετάξετε και να αποδεσμευτείτε από οποιοδήποτε κανόνα. Δεν υπάρχουν πρόβατα και λύκοι, κοπάδια και μαντριά. Κανένας δεν μαντρώνετε και κανένας δεν απομονώνεται. Δεν υπάρχει έπαρση ούτε και ταπείνωση.
Στον δικό μου κόσμο δεν υπάρχουν κρυμμένα μυστικά κάτω από την γλώσσα αλλά ούτε και πισώπλατες μαχαιριές. Βασικά δεν υπάρχουν καν τα μαχαίρια. Δεν χρειάζονται.
Δεν υπάρχουν πόρτες με μάνταλα. Μπορεί να τον επισκέπτεται ο καθένας. Ακόμη και η αχαριστία και η προδοσία που πολλές φορές μένουν περισσότερο από ότι πρέπει. Μα επειδή είμαι καλή οικοδέσποινα ποτέ δεν διώχνω. Αποχωρούν μόνες παίρνοντας πίσω τα ¨δώρα¨που είχαν σκοπό να αφήσουν.
Στον δικό μου κόσμο στήνουμε τρικούβερτο γλέντι για την ένωση του εγωισμού με την μοναξιά και την απόφαση τους να στήσουν το σπιτικό τους σε μακρινό τόπο απομονωμένοι και ευτυχισμένοι μέσα στη δυστυχία τους.
Στον δικό μου κόσμο υπάρχει η αλήθεια, καθαρή και τίμια. Χωρίς πλούσια ρούχα, χωρίς περιττά φτιασιδώματα και χωρίς λαμπερά κοσμήματα. Η αλήθεια που έχει τόλμη να κοιτάζεται στον καθρέφτη και αυτό που βλέπει να την κάνει ακόμη πιο όμορφη και πιο περήφανη. Και με την περηφάνια της να κάθεται στον θρόνο που της αξίζει, στο πιο ψηλό σημείο του κόσμου ώστε να φαίνεται. Με την ηγετική της παρουσία τρομάζει το ψέμα και εκείνο δειλό και μοχθηρό όπως είναι, με τους ακόλουθούς του, τους κόλακες, παίρνουν το σκοτεινό μονοπάτι που οδηγεί στην ερημιά.
Στον δικό μου κόσμο δεν περπατάμε στις μύτες μήπως και ενοχλήσουμε, περπατάμε γερά και δυνατά με τεντωμένο το κορμί. Τα μάτια κοιτούν βαθιά την ψυχή , οι λέξεις μας διψούν για ζωή και βγαίνουν σαν κελάηδισμα από το στόμα.
Στον δικό μου κόσμο δεν υπάρχει μετριότητα αλλά μόνο το τέλειο γιατί απλά τα πάντα λειτουργούν με τους χτύπους της καρδιάς και την ένταση τους την ορίζει μόνο η αγάπη.
Πολλοί θα τον πουν ανύπαρκτο, κάποιοι φανταστικό, μα ο δικός μου κόσμος υπάρχει. Και εάν θέλετε να φτιάξετε έναν τέτοιο δικό σας κόσμο δεν έχετε παρά να αφήσετε τον ¨οικοδόμο¨, την αγάπη, να τον φτιάξει για εσάς.
