Γράφει η Ιωάννα Καρολίδου / a book lover
Συγγραφέας: «Ρένα Ρώσση-Ζαϊρη»
Τίτλος: «Αγάπη Δηλητήριο»
Για να μη γίνομαι γραφική και μιλάω πάντα με τα καλύτερα λόγια για αυτή τη συγγραφέα, μπορείτε να ανατρέξετε σε προηγούμενα κείμενά μου και να τα διαβάσετε εκεί.
Δε θέλω να σας κουράζω γράφοντας τα ίδια. Βαθύ Γαλάζιο , Δύο φιλιά για την Αμέλια.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Η Στέλλα γνωρίζει τον Ιάσονα. Κάνουν σχέση. Χωρίζουν. Νομίζει πως τελείωσε μαζί του. Κάνει λάθος!
Ο Ιάσονας δεν αποδέχεται τον χωρισμό, απλώνει επάνω της τα φαρμακερά δίχτυα του. Για να την εγκλωβίσει. Ως που μπορεί να φτάσει άραγε για να ικανοποιήσει τον πληγωμένο του εγωισμό;
Ένα παραμυθένιο νησάκι του Αιγαίου, η Μαρμαρωμένη Βασιλοπούλα και ένας φόνος. Μια αγάπη-δηλητήριο. Ένα μωρό. Πάθος και ζήλια. Και η Στέλλα αναζητάει μια καινούρια αρχή, μακριά από τον άντρα που προσπαθεί να στοιχειώσει τη ζωή της. Ταξιδεύει σε μια θάλασσα από μυστικά. Μυστικά που μπερδεύουν ζωές, συναισθήματα, αποφάσεις, σχέδια. Μόνο που το καραβάκι της είναι χάρτινο. Και τα καταγάλανα νερά του Αιγαίου είναι έτοιμα να το κλείσουν στην αγκαλιά τους..
Άραγε το πεπρωμένο είναι δική μας επιλογή ή παιχνίδι της μοίρας;
Προσωπική άποψη
Ρένα Ρώσση-Ζαϊρη. Ένα όνομα εγγύηση για μένα. Ανυπομονώ κάθε χρόνο να κυκλοφορήσει τη καινούρια της δουλειά. Δε προλαβαίνω να τα διαβάσω όλα και αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό. Η αλήθεια είναι ότι μου λείπουν μερικά βιβλία δικά της. Μόλις τα αποκτήσω θα είμαι σε θέση να πω, πως έχω ολοκληρώσει τη συλλογή μου.
Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι μια επανέκδοση του «Νομίζεις πως τέλειωσε; Κάνεις λάθος». Για καλή μου τύχη δε το είχα διαβάσει όταν πρωτοβγήκε, για να έχω τη δυνατότητα να το κάνω τώρα. Και χαίρομαι που το έκανα γιατί πολύ απλά, από το εισαγωγικό σημείωμα της συγγραφέως καταλαβαίνω πως έχει συμπληρώσει αρκετά στοιχεία. Με άλλα λόγια το έχει γράψει και πάλι από την αρχή. Γι’αυτό, ακόμα και εσείς που πιθανόν να έχετε ήδη διαβάσει την προηγούμενη έκδοση, μη διστάσετε να διαβάσετε και αυτή.
Προσωπικά για ακόμη μια φορά η «Ρένα της καρδιάς μας», δε με απογοήτευσε. Έμεινα ενθουσιασμένη με το όλο στόρι, με την πλοκή, με τους χαρακτήρες και το κυριότερο με την πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Ο τρόπος, με τον οποίο εξιστορεί τα γεγονότα είναι μοναδικός. Ταυτίζεσαι με τους ήρωες από την πρώτη στιγμή. Στεναχωριέσαι μαζί τους, χαίρεσαι μαζί τους, εκνευρίζεσαι μαζί τους επίσης. Είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Όσοι από εσάς έχετε διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο, θα συμφωνήσετε μαζί μου. Όλοι μας έχουμε συναντήσει στη ζωή μας τέτοιους ανθρώπους. Και πολλές φορές τυχαίνει να συμβαίνει στο πολύ κοντινό μας περιβάλλον.
Δε με ξαφνιάζει καθόλου το γεγονός ότι η συγγραφέας μας εστιάζει στην αγάπη. Το ΄φωνάζει΄ άλλωστε και ο τίτλος. Τα περισσότερα βιβλία της, αυτά που έχω ήδη διαβάσει κύριο θέμα έχουν την αγάπη. Στο συγκεκριμένο όμως βιβλίο έχουμε να κάνουμε με την αρρωστημένη αγάπη. Με την παθολογική αγάπη.
Τα κοινωνικά μηνύματα που παρατηρούμε σε αυτό το βιβλίο είναι αρκετά, αλλά θα εστιάσω περισσότερο στη βία. Σωματική αλλά και ψυχολογική. Μου είναι αδύνατον να σκεφτώ γονείς, να φέρονται με τέτοιο τρόπο στα παιδιά τους. Ναι, οι σχέσεις που έχουμε με τους γονείς μας, μας στιγματίζουν. Πρόσφατα είδα μια φωτογραφία στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης , η οποία απεικόνιζε μια μητέρα αγκαλιά με το παιδί της να διαβάζει ένα βιβλίο. Το ίδιο έκανε και το παιδί της. Η λεζάντα από κάτω έγραφε το εξής, μια ερώτηση η οποία προερχόταν από μια άλλη μητέρα: μα πως έπεισες το παιδί σου να διαβάσει; Για να της απαντήσει, ότι τα παιδιά δε μας ακούνε, αλλά μας μιμούνται. Κάπως έτσι έγινε και με τον Ιάσονα. Μιμήθηκε τον πατέρα του. Είχε πρότυπο τον πατέρα του. Έναν πατέρα βίαιο. Θεώρησε σωστό το γεγονός ότι όταν ο πατέρας του φέρεται με αυτό τον τρόπο , είναι φυσιολογικό να κάνει και αυτός το ίδιο στις σχέσεις του.
Να αναφερθώ στη ζήλια; Άλλο ένα κεφάλαιο που καταστρέφει τις σχέσεις. Δε λέω να ζηλέψεις, αλλά σε λογικά πλαίσια. Αν δε ζηλέψεις, σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρεσαι για τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου. Αλλά η υπερβολική ζήλεια; Τι γίνεται όταν ζηλεύεις υπερβολικά τον άνθρωπό σου ακόμα και την αδερφή σου; Η ζήλεια όπως πολύ σωστά λέει και ο Σαίξπηρ είναι ένα τέρας που γεννιέται από τον εαυτό του και τρέφεται από αυτόν. Έτσι και η Μυρτώ. Ζήλευε υπερβολικά την αδερφή της τη Στέλλα. Δεν την άφηνε να δει καθαρά, είχε θολώσει και έκανε τα δικά της σενάρια τα οποία την οδήγησαν να φέρεται παράλογα και να βλέπει παντού εχθρούς.
Και για να αλλάξω λιγάκι το κλίμα θέλω να σας πω πόσο πολύ μου αρέσει να ταξιδεύω με τα βιβλία της συγγραφέως μας!! Με το «Αγάπη δηλητήριο» ταξίδεψα για άλλη μια φορά ως στο Αιγαίο. Επισκέφτηκα για ακόμη μια φορά το λατρεμένο μου-από πέρσι-νησί την Κω. Περπάτησα και πάλι στα σοκάκια της. Αλλά δε μου έφτανε αυτό. Ήθελα να επισκεφτώ και τα γειτονικά της νησιά. Όπως είναι η Κάλυμνος, το νησί των σφουγγαράδων όπως το αποκαλούν, αλλά και η Τέλενδος. Ένα νησί που δημιουργήθηκε από τον μεγάλο σεισμό. Τα αγάπησα εξίσου και τα δυο αυτά νησιά. Και σας υπόσχομαι ότι με την πρώτη ευκαιρία που θα με δοθεί θα πάω να δω από κοντά όλες αυτές τις ομορφιές που γνώρισα μέσα από τη γραφή της Ρένας μας.