Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Τα βλέφαρα σου βαριά από τον καημό και με την θολή από τα δάκρυα ματιά σου με κοίταξες και όπως με κοιτούσες, μου ψιθύρισες τα όνειρά σου. Όνειρα που μικρό παιδί έκανες, όνειρα που μεγάλωναν μαζί με εσένα.
Όνειρό σου να έχεις ένα σπίτι διαφορετικό από όλα τα άλλα, χτισμένο στην ακροθαλάσσια και τα άγρια κύματα της θάλασσας να αφήνουν ξεψυχισμένα την τελευταία τους πνοή στο κατώφλι του σπιτιού σου. Ένα σπίτι τόσο ψηλό που να αγγίζει τα σύννεφα και εκείνα τις κρύες βραδιές του χειμώνα να είναι ζεστό πάπλωμα που αγκαλιάζει το κορμί σου.
Γύρω γύρω να έχει παραθύρια που κάθε πρωί ο ήλιος να τρυπάει το γυαλί και τη νύχτα το φεγγάρι ακουμπισμένο στο περβάζι του σπιτιού σου να λέει παραμύθια στα μικρά αστέρια και εκείνα αθώα να απλώνονται γύρω του και να παραδίνονται σε γαλήνιο ύπνο. Το ταβάνι του να είναι γυάλινο για να κλέβεις και να φυλακίζεις ανατολές και ηλιοβασιλέματα, συννεφιές και ξαστεριές. Η αυλή του να μοσχοβολά από τις ανθισμένες μανόλιες και τα άγρια χορτάρια να τα ξεριζώνουν οι ρίζες των δένδρων.
Ένα σπίτι με χρώματα και ζωγραφιές στους τοίχους που τα έφτιαξαν καλλιτέχνες ζωγράφοι, ο άνεμος και η βροχή. Στο τζάκι η φωτιά να φτιάχνει και να ενώνει ζευγάρια που χορεύοντας ερωτικό χορό να φτάνουν ψηλά και με το πάθος του ερωτά τους να ζεσταίνουν τον αέρα, ωσότου κουρασμένα πια να χάνονται στους γαλανούς ορίζοντες.
Όνειρό σου να μην φοβάσαι να αφήνεις ελεύθερη και ξυπόλητη την ψυχή σου να περπατάει στο δάσος και να πιάνει κουβέντα με τα θηρία του. Και εκείνα να ημερεύουν μπροστά της, να της κάνουν παρέα και να παίζουν μαζί της. Να την καθίζουν σε αυτοσχέδια κούνια και να την πηγαίνουν ψηλά στον ουρανό. Μου ψιθύρισες το όνειρο που είχες να ταξιδέψεις σε άλλους πολιτισμούς, να περιπλανηθείς σε ζούγκλες απάτητες και πυκνές, να περπατήσεις σε μυστικά περάσματα και ερήμους και να σβήσεις την δίψα σου σε οάσεις μυστικές.
Και όταν πια ο ψίθυρος σου έγινε κραυγή μου είπες για εκείνο το όνειρο σου να έχεις δυο χέρια που θα έμπλεκαν με τα δικά σου και δυο μάτια τόσο καθαρά που θα ταξίδευαν στα δικά σου ταξίδια. Όνειρο σου να έχεις δυο χείλη να σου γλυκοχαμογελούν, που γαλήνια θα σου μιλούν και θα σου θυμίζουν όλα αυτά που ζήσατε μα και όλα αυτά που μαζί θα ζήσετε. Και όταν πια η ανάσα σας θα είναι μια, μόνο δυο λέξεις θα ακούγονται. Σε ευχαριστώ….
Όνειρα σου, τα όνειρα σου όσο ένας λυγμός, όσο ένας ξέπνοος ψίθυρος..